Καφετέρια. Άδεια. Οι καρέκλες είναι κίτρινες και τα τραπέζια. Κόσμος δεν υπάρχει. Δύο άτομα μόνο που κάθονται ξεχωριστά. Το ένα από αυτά σηκώνεται και πλησιάζει το άλλο.

– Χάρηκα. Του απλώνει το χέρι. Μήπως μπορείτε να μου πείτε πόσα τραπεζάκια είναι γύρω σας, χωρίς βέβαια να τα μετρήσετε;

– Γιατί χαρήκατε; Αφού είμαστε άγνωστοι ο ένας για τον άλλον… Τα τραπεζάκια είναι 17 λόγω συμμετρίας, δεν είναι ανάγκη να τα μετρήσουμε.

– Μα χάρηκα ήδη, επειδή θα γνωριστούμε! Κρίμα που τόσο καιρό τα τραπεζάκια ήταν ασύμμετρα και δεν είχαμε καταφέρει να γνωριστούμε. Κάποιο πρόσωπο μπαίνει και κάθεται πίσω από τον ήρωα που μιλάει, χωρίς να δει ποιος είναι. – Η Κυρία πίσω μου, πρέπει να φοράει κόκκινα. Ταιριάζει με το άρωμά της. Σας έπεσε η απόδειξη. Αριστερά σας. Στο τακούνι του μαύρου σας δεξιού παπουτσιού.

– Έχετε εύκολες χαρές, δεν είστε δύσκολος άνθρωπος. Μάλλον είστε ποιητής και βλέπετε τα χρώματα αλλιώς… Η δεσποινίς φορά μόνο πράσινα αλλά αν φύγετε γρήγορα από εδώ μπορεί να τη δείτε και κόκκινη… Έτσι λέει ο Αλβέρτος…

– Τουλάχιστον μέχρι το ηλιοβασίλεμα της δεσποινίδος, προλαβαίνουμε να πούμε δυο κουβέντες. Όσον αφορά το μικρό κόκκινο λουλούδι, που μοιράστηκε το μυστικό του, δεν με αφορά. Διότι του είχα πει να μην πει τίποτα σε κανέναν και αυτό πήγε και το μοιράστηκε μαζί μου.. Άσε που δεν ήταν τόσο μικρό όσο λένε. Ήταν πολύ μεγαλύτερο από την ανθρωπότητα!

– Θα είναι πολύ μικρή η ανθρωπότητά σας… Αντιμετωπίζετε τα ίδια προβλήματα με έναν άλλο παλιό μου φίλο… τον μικρό πρίγκιπα… γι’ αυτό μελετά τα ηλιοβασιλέματα… Τα λουλούδια δεν κρατούν μυστικά… είναι η μυθολογία τους μόνο που ξέρει… έτσι λέει ο νικηφόρος…

– Ναι έχετε δίκιο. Πολύ μικρή. Όσο μικρό φαίνεται το φεγγάρι από εκείνο το σπασμένο παράθυρο πίσω σας. Του δείχνει το παράθυρο. Έχετε παραγγείλει δύο γλυκά του κουταλιού. Περιμένετε κανέναν;

– Όχι, κανένα… Απλώς σας είδα μόνο και μοναχικό κι είπα να σας κεράσω… Ελπίζω να μην σας πείραξε. Είναι υποβρύχιο… λευκό… για να μην έχετε πρόβλημα με τα χρώματα. Σας αρέσει;

– Απίστευτο! Μόλις παρήγγειλα κι εγώ υποβρύχιο. Το λατρεύω, αν και φοβάμαι την θάλασσα. Αλλά θα το μοιραστούμε αν θέλετε. Ελπίζω να μην σας πειράζει. Εγώ θα σας κεράσω από το ήδη δικό μου ναυάγιο! Αρχίζει να βουτάει το κουτάλι στο ποτήρι που τον κέρασε ο άλλος. Κουμπιά γιατί δεν έχει το πουκάμισό σας;

– Μην παίζεται με τις λέξεις αν δεν βλέπετε τις σκέψεις. Είναι σημαντικές οι πρώτες διότι είναι τα ίχνη του πνεύματος. Η σχέση δεν είναι αμφίδρομη. Όταν σκέφτεστε μιλάτε, αλλά μπορείτε να μιλάτε δίχως να σκέφτεστε. Σας παρακαλώ μην το κάνετε. Δεν θέλω να πνιγείτε ακόμα και σε μεθυσμένο καράβι, γι’ αυτό σας κέρασα υποβρύχιο. Κι αν δεν έχει κουμπιά το πουκάμισό μου είναι γιατί δεν φορώ γραβάτα.

– Δεν χρειάζεται να με παρακαλάτε. Κατάλαβα. Θέλετε να πληρώσετε το λογαριασμό! Εντάξει λοιπόν, ας κάνουμε την σούμα. 3 υποβρύχια + 1 ηλιοβασίλεμα + 6 αόρατα κουμπιά, πόσο κάνουν; Ελπίζω να μην κάνατε κοπάνες από τα διαλείμματα. Και η δική μου γραβάτα, δεν είναι ακριβώς γραβάτα όπως βλέπετε. Μικρός χαρταετός είναι. Φυσήξτε να φύγουμε..

-Τα κουμπιά δεν είναι αόρατα αλλά ανύπαρκτα… Πατριώτη κράτα τα ρέστα ! Αέρα ! Φύγαμε ! Πάμε να κολυμπήσουμε στον ουρανό μ’ ένα υποβρύχιο κι ένα χαρταετό για να δούμε τον ήλιο, τον κίτρινο αχινό !