Μονόλογος της Αριστέας:

Μια γυναίκα με αντρικά ρούχα είναι στο δρόμο και κρατάει στο χέρι της ένα μικρό λυχνάρι που την φωτίζει ίσα – ίσα. Διασχίζει όλη τη σκηνή σιωπηλή κι επιστρέφει. Ξανά το ίδιο παιχνίδι, αλλά αυτή τη φορά αφήνει το λυχνάρι στο κέντρο. Κοντοστέκεται και σηκώνει τα χέρια της ψηλά.

Μα πού είναι τα κορίτσια;

Μιλά σιγά στο κοινό.

Μ’ έπεισαν να παίξουμε τις Εκκλησιάζουσες, αλλά μ’ άφησαν μόνη με ανδρικά ρούχα. Και τώρα είμαι μπροστά σας… Σκέφτεται. Αν μ’ έβλεπαν έτσι οι γονείς τους… Σιωπή. Το Σωκράτη τον καταδίκασαν για λιγότερο. Παύση. Πείτε μου εσείς, τι να κάνω; Να τις περιμένω; Παύση.

Δεν το πιστεύω ότι με ξέχασαν… Μήπως είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν με τα κολοκύθια τους; Μήπως είναι αγανακτισμένες; Μα εγώ δεν είμαι σύστημα! Κι ήταν να κάνουμε μία επανάσταση του Αριστοφάνη βέβαια… Αλλά επανάσταση είναι! Αναρωτιέμαι όμως… Ποιος να πιστέψει στην εποχή μας ότι μία επανάσταση μπορεί να γίνει από γυναίκες με ανδρικά ρούχα. Κάθε μέρα βλέπω τα ίδια και το αντίθετο… Παύση. Μα πού είναι;

Ξανακοιτάζει το κοινό.

Δεν έχετε καμιά ιδέα; Θα μπορούσα να σας παίξω το ρόλο της Πραξαγόρας… Αλλά μόνη μου, ποιος από εσάς θα με πίστευε;

Φωνάζουν τα κορίτσια. Εμείς!

Αριστέα: Μα πού είστε;

Κορίτσια: Εδώ!

Αριστέα: Πού εδώ;

Κορίτσια: Στα παρασκήνια…

Αριστέα: Και τι γυρεύετε εκεί;

Κορίτσια: Δεν πρέπει να μας δουν οι γονείς μας…

Αριστέα: Μα γιατί;

Κορίτσια: Δεν θέλουν να παίξουμε θέατρο.

Αριστέα: Και για ποιο λόγο;

Κορίτσια: Γιατί είναι ανατρεπτικό!

Αριστέα: Είναι απλώς μια κωμωδία του Αριστοφάνη.

Κορίτσια: Ακόμα χειρότερα!

Αριστέα: Δεν το καταλαβαίνω αυτό!

Κορίτσια: Ξέρουν για τα κολοκύθια…

Αριστέα: Τώρα κατάλαβα! Κι εσείς τι κάνατε;

Κορίτσια: Ήρθαμε να σας πούμε ότι τα κλέψαμε.

Αριστέα: Τα κολοκύθια!

Κορίτσια: Ναι!

Αριστέα: Και πού βρήκατε το κουράγιο; Διότι στην εποχή μου είχαμε μόνο τηγανητά!

Κορίτσια: Μας βοήθησε ο Προμηθέας!

Αριστέα: Άλλο πάλι τούτο… Πώς έγινε;

Κορίτσια: Τους έκλεψε τη φωτιά…

Αριστέα: Σωστά, πώς να τα τηγανίσουν μετά!

Κορίτσια: Ν’ αρχίσουμε;

Αριστέα: Ω φως λαμπρό του πήλινου λύχνου από τους καλύτερους αγγειοπλάστες φτιαγμένου, πανέμορφου. Τη γενιά σου θα πω και τη μοίρα σου!