Ήταν τόσο διαφορετική η διαχείριση του πολυκυκλικού χρόνου. Κανένας μας δεν ήταν έτοιμος να τα έχει όλα. Η πίεση ήταν απάνθρωπη. Μόνο τα τέρατα την άντεχαν. Κι εμείς δεν ήμασταν τέρατα. Γι’ αυτό μας νίκησαν τα κτήνη που είχαν στείλει εναντίον μας την πρώτη φορά. Δεν προλάβαμε να δούμε τίποτα. Και τώρα είχαμε τους κατασκόπους της υπηρεσίας που μας καταδίκασαν, πριν καν αγγίξουμε το στόχο που μας είχε αναθέσει ο δάσκαλος. Η μόνη διαφορά ήταν ότι είχαμε ήδη πεθάνει και δεν φοβόμασταν πια το θάνατο. Δεν ξέραμε όμως ότι τα κτήνη ήταν χειρότερα από το θάνατο. Δεν υπήρχε άλλη λύση. Έπρεπε να θυσιαστούμε. Μας διέφευγε ο λόγος, όχι όμως κι ο τρόπος. Το πρόβλημα ήταν αν θα είχαμε τη δυνατότητα να εξουδετερώσουμε μερικά από τα κτήνη. Το μάθημα θα ήταν πάθημα. Μέχρι τώρα πιστεύαμε ότι αυτή ήταν η αληθινή ζωή. Πώς να μαντέψουμε ότι ζούσαμε απλώς τη φαντασία άλλων όσο δεν είχαμε πεθάνει. Μόνο με το θάνατό μας είχε τελειώσει το όνειρο. Άλλοι από εμάς θα προτιμούσαν να μην είχαν γεννηθεί, για να μην υποστούν αυτό το κόστος. Είχαμε μάθει ότι η ελευθερία ήταν κόστος, αλλά αυτή θέλαμε. Και τώρα οι δράστες της ισότητας μας είχαν αποκλείσει στη σημαδεμένη πτέρυγα των αρχείων. Τώρα καταλάβαμε ότι δεν υπήρχε άλλος στόχος από εμάς τους ίδιους. Ήμασταν μία κίνηση αντιπερισπασμού. Δεν θα έμενε κανένας ζωντανός. Δεν ανήκαμε ακόμα στη Λεγεώνα των Ξένων. Τότε αποφασίστηκε ότι θα πεθάνουμε για δεύτερη φορά με τα κτήνη για την αγάπη της ανθρωπότητας. Αυτό ήθελαν οι δάσκαλοι του χρόνου και το σχέδιο τους.