Το σπαθί ήταν μετέωρο. Ήταν δίπλα στην πέτρα που είχε σκαλίσει ο χρόνος. Τότε έγινε η παράξενη κίνηση. Δεν ήταν επιτρεπτή, τουλάχιστον από τους κανόνες. Μόνο που μέσα στο αδιανόητο, υπάρχει επιλογή και για τους μετα – κανόνες. Αυτό δεν το είχαν προβλέψει οι αρχές της ουδετερότητας. Προσπαθήσαμε να καταλάβουμε πώς έγινε η κίνηση και ξεχάσαμε το διάστημα. Είχαμε αλλάξει κλάδο και νέα εικόνα της πραγματικότητας. Έτσι ζήσαμε το τέλος της αιωνιότητας. Αν είχαμε διαβάσει τον Asimov, θα ήμασταν προετοιμασμένοι. Ο Rousseau είχε πέσει έξω. Δεν μπόρεσε να δει το αδιανόητο. Το τελευταίο του στάδιο δεν μπορούσε να ήταν τίποτα άλλο από τον διαφωτισμό. Μόνο που τότε η επιστήμη δεν ήταν παρά μία τέχνη που προσπαθούσε να γίνει τεχνολογία. Ο φιλόσοφος είχε αγγίξει τα όρια του, διότι δεν είδε την αλλαγή φάσης. Έπρεπε να πάμε πιο πέρα για την ουσία, εκεί που τα μαθηματικά ήταν η κωδικοποίηση της πραγματικότητας, αλλά της επόμενης. Ο Voltaire κατηγόρησε ένα παιδί, ένα παιδί αθώο. Το έργο ήταν αλλού, πέρα από την Εγκυκλοπαίδεια κι εμείς έπρεπε να βρούμε τα χειρόγραφα που δεν ενσωματώθηκαν, διότι είχαν παράξενα διαγράμματα που δεν ανήκαν σ’ εκείνη την εποχή. Έπρεπε να δούμε τα ίχνη που είχε αφήσει εκείνος που μας έστειλε από το μέλλον, για να ζήσει το παρελθόν. Ήμασταν μετά το τέλος, διότι υπήρχε ανάγκη. Αυτός ήταν ο λόγος της επιστροφής. Μόνο τότε καταλάβαμε ότι είχαμε ήδη πεθάνει.