Ποιος θα έλεγε την αλήθεια για τα γεγονότα; Ποιος θα μπορούσε αφού ήταν αδιανόητα; Είχαν έρθει από τη Βενετία. Εκεί είχε υπηρετήσει ο φιλόσοφος, ως γραμματέας στην Πρεσβεία της Γαλλίας. Κι έλειπε ένα στοιχείο. Η άλλη αλήθεια. Αυτή ήταν η αποστολή μας. Όχι, διότι κανείς δεν την ήθελε, αλλά γιατί κανείς δεν μπορούσε να τη διανοηθεί. Η Γενεύη είχε αλλάξει, όχι όμως αυτό το σημείο. Εξετάσαμε τα πρώτα αρχεία. Για να μας δουν. Ο στόχος ήταν άλλος. Μόνο που δεν τον ξέραμε με ακρίβεια. Έμοιαζε με τη ζωή. Ξέραμε ότι θα τελείωνε, αλλά δεν γνωρίζαμε τον τρόπο. Μόνο ο δάσκαλος ήξερε. Ο χρόνος ήταν τόσο διαφορετικός για εκείνον. Το είχαμε αποδεχθεί, αλλιώς η αποστολή δεν θα είχε νόημα. Μα πώς μπορούσαμε να είμαστε ταυτόχρονα σε δύο μέρη. Η κβαντική θεωρία το επέτρεπε θεωρητικά. Τα νοητικά σχήματα ήταν τόσο ισχυρά. Έπρεπε να αλλάξουμε τοποθεσία. Τα έγγραφα ήταν αλλού. Ήταν ο Κώδικας της Χίου. Αυτό είχε πει ο δάσκαλος, μόνο που κανείς από εμάς δεν τον είχε δει από κοντά. Και τώρα έπρεπε να ανακαλύψουμε το άγνωστο. Ήταν ένα άλλο ειδικό μάθημα. Τότε δεν προσέχαμε το κοινό στοιχείο με τις ειδικές δυνάμεις. Το παρελθόν έδινε νέα δεδομένα στο μέλλον. Η διακλάδωση ήταν κοντά, όλοι το νιώθαμε, δίχως εξήγηση. Αλλαγή φάσης, νέο άνοιγμα, καμία άμυνα. Οι Ελβετοί δεν το περίμεναν. Η ουδετερότητα είχε αποκτήσει νόημα μέσω της κενότητας. Βρεθήκαμε σ’ έναν κήπο ζεν. Εκεί μας περίμεναν η πέτρα και το σπαθί, η αιωνιότητα και μια μέρα, το αθάνατο και το εφήμερο για μία νέα μάχη για την ανθρωπότητα και το χρόνο.