Δέσποινα: Λες και σταμάτησε η ιστορία…

Μαρία: Για ν’ αρχίσει η φαντασία!

Φιορέλα: Γιατί είμαστε μόνοι μας;

Άννα: Για να νιώσουμε σαν τους κατοίκους.

Φιορέλα: Τι θέλεις να πεις;

Κωστής: Στην τελευταία καταγραφή οι κάτοικοι είναι λιγότεροι από εκατό.

Φιορέλα: Αλήθεια;

Κλάους: Ο Κωστής λέει πάντα την αλήθεια.

Γιάννης: Γιατί το λες αυτό;

Κλάους: Διαβάζει τα βιβλία.

Ερμής: Λοιπόν πρέπει να πάρουμε μια απόφαση.

Μανώλης: Να κάνουμε κάτι τέλος πάντων.

Νίκος: Συμφωνώ.

Αλέξανδρος: Πρέπει να σκεφτούμε κάτι.

Ευτύχης: Το πρόβλημα είναι τι;

Δέσποινα: Είμαστε στη Γαύδο;

Μαρία: Είμαστε αναμνήσεις;

Φιορέλα: Είμαστε σ’ ένα Μουσείο;

Άννα: Είμαστε σκέψεις;

Νίκος: Ή πράξη φαντασίας ;

Ερμής: Εμείς θα τ’ αποφασίσουμε.

Μανώλης: Μα πώς είναι δυνατόν;

Γιάννης: Ο δάσκαλος λέει ότι πρέπει να κάνουμε το αδύνατον όταν είμαστε μαθητές.

Κωστής: Αυτό γράφουν και τα βιβλία.

Κλάους: Είμαστε σελίδες της ιστορίας.

Αλέξανδρος: Αλλά σε ποιο βιβλίο ανήκουμε.

Ευτύχης: Μοιάζουμε με τη Γαύδο…

Μανώλης: Δηλαδή;

Ευτύχης: Κανείς δεν μας δίνει σημασία ακόμα. Είμαστε πολύ μικροί για τους μεγάλους.

Μανώλης: Και το ίδιο συμβαίνει με τη Γαύδο;

Γιάννης: Ακριβώς.

Κωστής: Ενώ βρισκόμαστε στην άκρη του κόσμου.

Γιάννης: Και στη φυσική οι άκρες χαρακτηρίζουν τον κόσμο.

Ερμής: Γιατί λέτε ότι είναι σαν εμάς η Γαύδος;

Αλέξανδρος: Διότι είναι μικρή και έχει πολλές δυνατότητες.

Νίκος: Αλλά ποιος το ξέρει;

Κωστής: Η ιστορία…

Μανώλης: Να ζητήσουμε από το δάσκαλο να μας πει περισσότερα.

Δέσποινα: Δεν θα πρέπει πρώτα να του δείξουμε ότι μας ενδιαφέρει;

Μαρία: Έχει δίκιο η Δέσποινα.

Άννα: Αλλά εμείς στην ουσία δεν ξέρουμε ότι υπάρχει.

Φιορέλα: Όπως κάθε παιδί που γεννιέται.

Γιάννης: Γιατί είναι τόσο σημαντική η Γαύδος; Αυτό είναι το ερώτημα;

Κλάους: Η ίδια η θέση της;

Κωστής: Η ξηρά ή η θάλασσα;

Αλέξανδρος: Σωστά, σωστά… Κάτι γίνεται με τη θάλασσα.

Ερμής: Η θάλασσα είναι από τα χαρακτηριστικά μας.

Νίκος: Και τα νησιά.

Μανώλης: Δίχως νησιά δεν έχουμε θάλασσα.

Άννα: Και δίχως θάλασσα δεν έχουμε πατρίδα.

Γιάννης: Γι’ αυτό είναι σημαντική η Γαύδος.

Κωστής: Είναι το κέντρο του κύκλου.

Αλέξανδρος: Όταν κοιτάζουμε τον κύκλο, ποιος βλέπει το κέντρο του;

Γιάννης: Και το κέντρο δεν ανήκει καν στον κύκλο.

Κλάους: Γι’ αυτό δεν του δίνουν σημασία.

Μανώλης: Και τι σχέση έχει με τα παιδιά;

Αλέξανδρος: Το παιδί είναι το κέντρο του κύκλου του μέλλοντος.

Ερμής: Αυτό είναι το πιο παράξενο μάθημα που έχω ακούσει.

Νίκος: Εγώ να δεις!

Μαρία: Και τι θα κάνουμε με τα χρώματα;

Δέσποινα: Ναι, είναι σαν ασπρόμαυρα λουλούδια.

Φιορέλα: Να τα ζωντανέψουμε!

Άννα: Και τι προτείνετε;

Νίκος: Θα κάνουμε μια θεατρική παράσταση!

Ερμής: Τι είναι αυτά τα πράγματα;

Δέσποινα: Γιατί όχι;

Μαρία: Έτσι θα μπορέσουμε να μιλήσουμε!

Ερμής: Να μιλήσουμε και να πούμε τι;

Νίκος: Ότι είμαστε τα παιδιά του Θαλασσαετού!

Ερμής: Και ποιος θα μας πιστέψει;

Γιάννης: Η αλήθεια.

Κωστής: Ο άνθρωπος που δεν ξεχνά!

Κλάους: Ο δάσκαλος!

Άννα: Μπορεί και να μας βοηθήσει ν’ ανεβάσουμε την παράσταση…

Φιορέλα: Και να τη δείξουμε στην Κρήτη.

Δέσποινα: Έτσι θα παίξουμε κι εμείς ένα ρόλο!

Μαρία: Για το μέλλον της Γαύδου!

Ερμής: Ε τότε, θέλω κι εγώ ένα ρόλο.

Νίκος: Είδατε, τα καταφέραμε! Θα γίνουμε τα χρώματα των αναμνήσεων.

Κωστής: Θα πρέπει να έχει και περιπέτεια το θεατρικό μας…

Δέσποινα: Και αισθήματα.

Γιάννης: Και λίγο μουσική!

Ερμής: Δική μας! Λύρα ή μπουζούκι…

Αλέξανδρος: Όλα γίνονται αρκεί να το θέλουμε πραγματικά.

Κωστής: Το θέλουμε! Δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε τη Γαύδο να ξεχαστεί!

Γιάννης: Ήταν στα όρια της λήθης.

Ευτύχης: Ευτυχώς που είδαμε τις αναμνήσεις.

Ερμής: Μπορεί να έχουν κι οι δικοί μας.

Νίκος: Θα τους ρωτήσουμε όλα όσα ξέρουν για τη Γαύδο μας.

Άννα: Ωραία. Πότε αρχίζουμε;

Φιορέλα: Μήπως ήρθε η ώρα να φύγουμε;

Μαρία: Και πού να πάμε;

Δέσποινα: Αφού δεν ξέρουμε πού είμαστε.

Κωστής: Τώρα ξέρουμε τι θέλουμε…

Κλάους: Και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Μανώλης: Μα γιατί; Θα σκάσω!

Αλέξανδρος: Είμαστε στη σκέψη του δασκάλου. Μόνο που ξέρουμε τι θέλουμε αρκεί για ν’ αλλάξουν τα πράγματα.

Ερμής: Είναι φοβερό!

Νίκος: Είπαμε! Ούτε επιστημονική φαντασία να ήταν.

Μανώλης: Δηλαδή αρκεί να το θέλουμε όλοι.

Αλέξανδρος: Ακριβώς.

Μανώλης: Τότε το θέλω κι εγώ!

[Αλλαγή φάσης]