Στην κοινωνία του μέσου όρου και όχι του μέτρου, η κανονικότητα είναι το ιδανικό και κατά συνέπεια ο απόλυτος στόχος για κάθε άτομο. Οι συνέπειες αυτής της τάσης είναι δραματικές και θα ήταν τραγικές για την ανθρωπότητα αν δεν υπήρχαν οι αποκλίσεις των ανθρώπων για να αντισταθμίσουν με το έργο τους, την αδράνεια της κοινωνίας. Γι αυτό το λόγο βέβαια, η τελευταία παρουσιάζει την απόκλιση ως μη φυσιολογική. Στην πραγματικότητα, η απόκλιση είναι μόνο μη κανονική εξ ορισμού και τίποτα άλλο. Μάλιστα η μη ύπαρξη της απόκλισης θα ήταν μη φυσιολογική. Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για μια πραγματικότητα που διαμορφώνει την πραγματικότητα. Έτσι, ενώ η γενική τάση της κοινωνίας είναι η αναζήτηση της ευτυχίας μέσω της ισορροπίας, η ύπαρξη των αποκλίσεων επιτρέπει στην ανθρωπότητα να εξελιχθεί, πράγμα το οποίο είναι απαραίτητο αφού η νοημοσύνη είναι το μέλλον της. Επιπλέον υπάρχει μια σημαντική διαφοροποίηση πάνω στο έργο και όχι στον πληθυσμό. Η κοινωνία λόγω της απαραίτητης χειραγώγησης που πρέπει να ασκεί πάνω στα άτομα δίνει μεγάλη έμφαση στην έννοια της πλειοψηφίας με το πρόσχημα των δημοκρατικών αρχών. Στην πράξη, η βούλησή της είναι ένας εκφυλισμός διότι δεν ασχολείται ποτέ με το έργο των ανθρώπων. Και ο λόγος είναι απλός. Υπάρχει μάλιστα και ο λεγόμενος κανόνας των βιβλιοθηκάριων 80 – 20. Πιο επεξηγηματικά, το 20% του πληθυσμού παράγει το 80% του συνολικού έργου. Η κοινωνία δεν αναφέρεται ποτέ στο έργο αλλά στη δουλειά, η οποία είναι η μοντέρνα εκδοχή της σκλαβιάς. Ποιος συνειδητοποιεί, ότι την ώρα που εκφράζεται για τη δουλειά του, μιλά στην ουσία για τη σκλαβιά του. Νομίζει ο καθένας μας ότι ο μισθός δικαιολογεί τα πάντα, ακόμα και την έλλειψη ελευθερίας. Ξεχνάει ότι σημασία έχει η ζωή, η ελεύθερη ζωή, αλλιώς στην Ελλάδα παραδείγματος χάρη, η Τουρκοκρατία θα ήταν μια χαρά. Έτσι και οι αλλεπάλληλες αναφορές στην κρίση, η οποία είναι, θέλουμε δε θέλουμε, τεχνητή, γίνονται για να δικαιολογήσουν μια κατάσταση που δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ανθρώπινη. Αυτή είναι η ουσία. Κατανοούμε λοιπόν ότι η κανονικότητα είναι μια μορφή ελέγχου του συστήματος έτσι ώστε να μη μπορούν να εκφραστούν οι αποκλίσεις. Με άλλα λόγια, αποτελεί μια προσπάθεια μετασχηματισμού της πλειοψηφίας σε μονοπώλιο. Με το πρόσχημα της αντιπροσωπευτικότητας προσπαθεί να πείσει ακόμα και τους ανθρώπους ότι ο κανόνας αποτελεί δικαιοσύνη. Μέσω αυτής της εικόνας προβάλλει τα συμφέροντά της δίχως να δίνει περιθώριο στην αμφισβήτηση των κλειστών δομών της. Με αυτόν τον τρόπο έρχεται σε σύγκρουση με κάθε ομάδα που παράγει ένα έργο. Και ένα από τα χειρότερα αποτελέσματα αυτής της τάσης είναι το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και ειδικότερα η γενοκτονία.