«- Πρέπει να υπάρχει ένας άλλος λόγος.
– Ναι… Ο άλλος κόσμος.
– Θέλετε να πείτε η τιμωρία.
– Όχι, ο άλλος κόσμος. Πιστεύει πως υπάρχει ένας λόγος να ζούμε.
– Και δεν υπάρχει;
– Όχι, δεν υπάρχει, είναι διότι είμαστε ελεύθεροι.
Είναι αδιάφορο το να ζεις ή να πεθάνεις.»

Η αδιαφορία τούτη η τόσο κοντινή του παραλόγου
δίνει τα πρώτα στοιχεία του αινίγματος
που ο καθένας μας πρέπει να λύσει
για να υπερβεί τις φοβίες και τους φόβους του
μπροστά σ’ ένα μηδέν αφόρητο
εκ πρώτης όψεως μόνον
ικανό, όμως, ν’ αντέξει τη δημιουργία.
Ποιος, ωστόσο, τολμά ν’ αντιμετωπίσει
τον πιο μύχιο εχθρό του
δίχως να τον ταυτίσει με μια θεϊκή μορφή
ως εάν η ανθρωπιά του
δεν μπορούσε ν’ αντέξει αυτή την κατηγορία.