Υπάρχει μεγάλη παράδοση στον χώρο του ραγιαδισμού, η οποία μας εξηγεί ότι δεν είναι αναγκαίο να ασχοληθούμε, διότι το σημαντικό στις διεθνείς σχέσεις και στην διπλωματία είναι η ισχύ. Αυτή η κοινωνική προσέγγιση είναι λανθασμένη εξ αρχής, διότι ξεχνά τα χαρακτηριστικά της στρατηγικής. Η τελευταία δεν υπάρχει για τους δυνατούς και μόνο, αλλά αντιθέτως για τους αδύναμους. Η επινόηση της στρατηγικής είναι καθαρά νοητική κι έχει ως αποστολή μία εναλλακτική λύση σε μία μετωπική σύγκρουση. Η στρατηγική δεν είναι διπλωματία, μπορεί να πετύχει κατορθώματα ακόμα κι αν κανείς δεν την πιστεύει, ενώ η διπλωματία έχει σπάνια αποτελέσματα, παρόλο που όλοι την πιστεύουν. Όλοι οι δικοί μας που δεν πιστεύουν πια σε τίποτα, διότι θεωρούν ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα με έναν τέτοιο αντίπαλο, λειτουργούν ήδη μέσα στο δόγμα του. Δεν αναλύουν πια τις συνθήκες, τις συμβάσεις, τις αποφάσεις, για να βρουν τα δομικά στρατηγικά στοιχεία πάνω στα οποία μπορούμε να στηρίξουμε μία νοητική στρατηγική ικανή να μετατρέψει τα δεδομένα. Δεν μπορούμε να βρισκόμαστε συνεχώς σε μία παθητική στάση όσον αφορά στις διεκδικήσεις της Τουρκίας. Κάθε κίνησή της ακόμα κι αν δεν στέκει με βάση το διεθνές δίκαιο δημιουργεί εντυπώσεις και δεδικασμένα ουσίας ακόμα κι αν δεν είναι τυπικά. Η δυναμική στάση δίνει περισσότερες δυνατότητες. Ο αντίπαλος που δεν παίρνει πρωτοβουλίες, που δεν σ’ αιφνιδιάζει, δεν έχει κύρος στον τομέα της στρατηγικής. Το διπλωματικό πλαίσιο μπορεί να έχει εξαντληθεί από πολλούς  ακόμα κι αν δεν είναι πειστικό. Ενώ η στρατηγική είναι μία ανοιχτή δομή με ανθεκτικές γραμμές. Επιπλέον, η εφαρμογή της αρχής της ουδετερότητας μέσα στο νατοϊκό πλαίσιο δεν μας αφήνει πολλά περιθώρια, αν παραμείνουμε σε μία παθητική στάση, διότι σιγά σιγά οι περιοχές ασκήσεων λιγοστεύουν με διάφορα προσχήματα και τεχνάσματα. Βέβαια, ο ραγιαδισμός ενισχύεται με αυτόν τον τρόπο, διότι κάθε  συμβατική προσπάθεια είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Όμως η Ελλάδα ξέρει να λειτουργεί κι αλλιώς. Μερικές πρωτοβουλίες, μερικοί άνθρωποι κι άλλες τόσες θυσίες πάντα επιτρέπουν στην πατρίδα μας να μην πεθάνει, θα μπορούσε όμως και ζει με την στρατηγική έννοια.