«Αυτή τη στιγμή, φτιάχνω το πορτραίτο
ενός ταχυδρόμου με στολή σε βαθύ μπλε, μαζί με κίτρινο.
Ένα κεφάλι κάπως σαν του Σωκράτη,
σχεδόν ανύπαρκτη μύτη, μεγάλο μέτωπο,
φαλακρό, μικρά γκρίζα μάτια,
τα μάγουλα γεμάτα, πολύχρωμα,
μια μεγάλη γενειάδα στο χρώμα του αλατοπίπερου, μεγάλα αυτιά.»

Ο άλλος ταχυδρόμος του Vincent ήταν ο ίδιος.
Τον ξαναζωγράφιζε για να είναι σίγουρος
ότι δεν είχε ξεχάσει τίποτε από κείνη την προσωπικότητα.
Δεν ζωγράφιζε μόνον το χρώμα
μα πάνω απ’ όλα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

«Ο άνθρωπος είναι τρομερός δημοκράτης και σοσιαλιστής·
επιχειρηματολογεί πάρα πολύ καλά και ξέρει πολλά πράγματα.»

Το μοντέλο για κείνον δεν μπορούσε να είναι παθητικό
αφιερωνόταν στην επικοινωνία μαζί του
για να συναλλάσσεται στα πάντα, ελεύθερα,
δίχως κανέναν κοινωνικό καταναγκασμό.
Κι έπειτα δεν ήθελε να ξεχάσει,
τον άνθρωπο που είχε αντέξει τα χρώματά του
με υπομονή και τρυφερότητα
εις πείσμα της επιτακτικότητας του έργου του.