Κείρα: Πώς να ξεχάσεις μια γενοκτονία;
Εύη: Υπάρχει αυτή η ερώτηση;
Κείρα: Υπάρχει το αποτέλεσμα.
Εύη: Μίλησες με το δάσκαλο;
Κείρα: Έπρεπε…
Εύη: Σίγουρα.
Κείρα: Ήθελα να καταλάβω.
Εύη: Το αδιανόητο;
Κείρα: Πώς ξέχασαν τον Πόντο μας.
Εύη: Δεν ήξεραν ότι υπάρχει.
Κείρα: Κανείς πια δεν τον τραγούδησε.
Εύη: Ο χορός ήταν η μνήμη της κίνησης.
Κείρα: Και οι πέντε κινήσεις.
Εύη: Μια σιωπή.
Κείρα: Έπρεπε να μιλήσεις.
Εύη: Δεν μπορούσα να παίξω το ρόλο.
Κείρα: Το ξέρω.
Εύη: Μα τότε;
Κείρα: Οι μαθητές κάνουν ό,τι δεν μπορούν.
Εύη: Δεν το είχα καταλάβει τότε.
Κείρα: Μα τώρα το νιώθεις, έτσι δεν είναι;
Εύη: Έχεις δίκιο.
Κείρα: Έτσι.
Εύη: Ο δάσκαλος δεν δίνει πολλές ευκαιρίες.
Κείρα: Μία αλλά είναι μοναδική.
Εύη: Θα το θυμάμαι.
Κείρα: Αυτός δεν ξεχνά.
Εύη: Πήγες ποτέ στην έρημο μαζί του;
Κείρα: Μόνο στη θάλασσα.
Εύη: Στην κατεχόμενη;
Κείρα: Και στην ελεύθερη.
Εύη: Εχθές πήγαμε στην έρημο.
Κείρα: Εχθές;
Εύη: Ήταν ένα όνειρο…
Κείρα: Μάλλον ένα όραμα…
Εύη: Μα πώς είναι δυνατόν;
Κείρα: Μην κοιτάς την απόσταση…
Εύη: Μα τι να κοιτάξω;
Κείρα: Την ανάγκη… Και μόνο την ανάγκη.