Πέρασαν χρόνια
για να μελετήσει τούτη την προσωπογραφία
πάνω από το γραφείο του.
Aνήκε σ’ ένα περιοδικό
που μνημόνευε τα επτά πιάνα
της παιδικής του ηλικίας.
Παρά τη σοβαρότητα του Ludwig
το βλέμμα του ήταν συγκινητικό.
Είχε ήδη γράψει το Tractatus
πριν από πολύ καιρό
μα δεν ήταν σίγουρος
πως είχε πια λάβει την μεγάλη του απόφαση.
Και μέσα στην αβεβαιότητα
εκείνου του παράδοξου λογισμού
είχε αποφασίσει να τον ζωγραφίσει
σύμφωνα το χρώμα του σημειωματαρίου του.
Ήταν ένας τρόπος διαφορετικός
για ν’ αποδώσει τιμή στη διαφορετικότητα
μα και στην ιδιοφυΐα του ανθρώπου
που δεν είχε ποτέ αποδεχθεί
τον επιτηδευμένο κονφορμισμό
του ίδιου του τού δασκάλου.
Ήταν πολύ πιο ελεύθερος
για να υποστηρίξει κάτι τέτοιο.
Ήταν πολύ πιο ιδιόμορφος
για να ζει κανείς μαζί του.
Έτσι άρχισε το σκίτσο με κάρβουνο
σε λινό καναβάτσο 20 πόντων.
Ήταν απαραίτητο αυτό
για να σημαδέψει τη μνήμη των ανθρώπων.
Οι γραμμές ξεπηδούσαν χωρίς δυσκολία
ως εάν ανυπομονούσαν
να επιστρωθούν από μια γκάμα μπλε.
Μα τα διαφορετικά πράσινα
θα κυρίευαν το φόντο
με τον τρόπο των γαλάζιων του Vincent.
Όσο για την όψη του φιλοσόφου
πλήρωνε το βάθος του ωκεανού
μες την απλότητα του μπλε.