Τα Μεγάλα Κατεχόμενα που πολλοί τα ονομάζουν Ανατολική Θράκη λόγω ραγιαδισμού και άγνοιας αντιπροσωπεύουν το 3% της έκτασης της Τουρκίας και το 14% του πληθυσμού της, δηλαδή 10 εκατομμύρια με τα στοιχεία της ίδιας υπηρεσίας στατιστικών δεδομένων του κράτους. Αυτό το ευρωπαϊκό κομμάτι που παραμένει ξένο για τους Τούρκους της Ανατολής, αποτελεί τα τελευταία ερείπια της οθωμανικής προσπάθειας που διήρκεσε αιώνες, να κατακτήσει την Ευρώπη και ειδικά το κεντρικό της μέρος. Αυτή η επεκτατική τάση σταμάτησε εντελώς το 1683 όταν απέτυχε η δεύτερη πολιορκία της Βιέννης. Από εκείνη τη στιγμή και μετά η Οθωμανική Αυτοκρατορία υπέστη μία συνεχόμενη συρρίκνωση μέχρι να φτάσει στο επίπεδο των Μεγάλων Κατεχομένων που απελευθερώθηκαν για ένα μικρό χρονικό διάστημα χάρη στη Συνθήκη Παρισίων του 1919 μέσω της Συνθήκης Σεβρών του 1920 έως το 1923 με την υπογραφή της Συνθήκης Λωζάνης του 1923. Όμως η ίδια η Τουρκία δεν πιστεύει ότι τα Μεγάλα Κατεχόμενα της ανήκουν και αποφεύγει την μεγάλη τους ανάπτυξη και γι’ αυτό δεν υποστηρίζει επί της ουσίας την Κωνσταντινούπολη γιατί τη θεωρεί πολύ ευρωπαία για τα τουρκικά δεδομένα. Έτσι γίνεται και από την εποχή της εκστρατείας της Καλλίπολης,  αφού τα μεγάλα τουρκικά κοιμητήρια είναι βέβαια από την ασιατική πλευρά. Όμως αυτό το γεγονός πρέπει να το ενσωματώσει στη σκέψη του και ο ελληνικός λαός, διότι παρόλο που βρίσκεται ξεκάθαρα στο πλαίσιο του Βυζαντινού πνεύματος και του Ελληνισμού, σπάνιοι είναι οι Έλληνες που συνειδητοποιούν αυτή την πραγματικότητα. Διότι δεν έχουν μέσα τους το παράδειγμα της απελευθέρωσης της Ισπανίας.