Ποιος θα τολμούσε να μιλήσει για τη θάλασσα
στην Ελβετία και ειδικά στη Γενεύη;
Βέβαια η λίμνη λειτουργούσε ως μεσόγειος,
αλλά ποιος να φανταστεί το επόμενο μέγεθος;
Δεν είχε σημασία.
Ήταν το πρέπον να γίνει.
Κι έτσι έγινε.
Δίχως συμβιβασμούς, αφού ήταν εξωπραγματικό
το φαινόμενο του οράματος που άφηνε πίσω
τη φαντασία, ενώ ακολουθούσε τη στρατηγική
του Δικαίου.
Ήταν δύσκολο ακόμα και για τους Αρμένιους να
σκεφτούν την Αρμενία με πρόσβαση στη θάλασσα.
Έπρεπε λοιπόν να δοθεί μια εξήγηση ακόμα κι αν
αυτή έπρεπε να ζήσει στην Ελβετία που ήξερε
μόνο για βουνά.
Έτσι, ενώ είχαν προετοιμαστεί για ν’ ακούσουν
για ένα λαό του Χρόνου που ζούσε σε μια
πέτρινη χώρα η συνέχεια απέδειξε ότι
δεν περίμεναν αυτήν την εξέλιξη.
Κι όμως το προηγούμενο βράδυ, είχε γίνει η προετοιμασία
σ’ ένα κινέζικο εστιατόριο πάνω στο τραπεζομάντηλο
ανάμεσα σε δύο πιάτα.
Ο Πρόεδρος παρακολουθούσε τα νοητικά σχήματα
που ζωγράφισε ο Δάσκαλος. Χαμογέλασε και
ζήτησε να τα εμβαθύνουν στο Προξενείο.