Η ουσία του θεάματος αρχίζει από την παραγγελία διότι δίνει το στίγμα της αρχικής ανάγκης που αναζητά μια ολοκληρωμένη απόλαυση χωρίς βέβαια να ξέρει από πριν ποια μορφή θα πάρει η τελειότητα. Έτσι είναι σημαντικό το πλαίσιο της αρμονίας κι η άνεση της έκφρασης. Το θέαμα γίνεται βίωμα χάρη στον συνδυασμό της αναγκαίας πράξης και της πρακτικής ανάγκης. Έτσι λειτουργεί το ψυχικό κράμα αφού μοιράζεται και τα δύο. Η μία ζητά κι η άλλη δίνει. Η μία θέλει το θέαμα κι η άλλη το βίωμα. Λειτουργούν σαν δύο μουσικά όργανα, σαν δύο μέρη της ορχήστρας που συντονίζονται χάρη στον διευθυντή ορχήστρας. Διότι κάθε ψυχή έχει τα χαρακτηριστικά της και την ιδιοσυχνότητά της. Είναι διαφορετικές και δεν επιθυμούν τα ίδια ακόμα κι αν υπάρχει θέληση από τις δύο. Όταν είναι συμβατές μπορεί να υπάρξει συγχορδία μέσω του χρόνου. Η μία θέλει τη θέση κι η άλλη πραγματοποιεί το άνοιγμα που θα προκαλέσει την απόλαυση και την αξιοποίηση. Η μία βλέπει, η άλλη νιώθει. Η μία απολαμβάνει κι η άλλη ευχαριστιέται. Κι όταν το άνοιγμα προκαλεί βαθύτητα, η εμβάθυνση γίνεται απαραίτητη για να γίνει η αποκάλυψη μετά την ανακάλυψη. Έτσι ακόμα κι η διπλή απαίτηση της ουσίας θα επιτευχθεί με τη μεγάλη εικόνα του ανοίγματος που περιμένει το φινάλε για να ζήσει η έκσταση.