Εκείνη την εποχή δεν έδινε σημασία σε καμιά παρατήρηση που αφορούσε τη φύση. Όλα ήταν κομμάτια του κόσμου των ιδεών. Έτσι όταν τη δέχτηκε δεν απάντησε καν λόγω αμηχανίας διότι ποτέ δεν είχε σκεφτεί ότι κάποιος θα μπορούσε να είχε κάνει αυτή τη σύγκριση. Ήταν σε άλλο πλαίσιο λογικής που είχε σχέση με έναν ορθολογισμό που έδινε σημασία στη σκέψη. Χρειαζόταν και μια καλλιτεχνική προσέγγιση για να δει το αληθές της παρατήρησης. Θεωρούσε ότι ήταν μη συγκρίσιμα μεγέθη και χαρακτηριστικά. Και ο λόγος ήταν απλός αφού δεν υπήρχε ακόμα το ψυχικό κράμα, ακόμα κι αν υπήρχε ήδη η πηγή με το φως και την ουσία, έπρεπε να ζήσει την ψυχική επανένωση για να αντιληφθεί το γνήσιο της παρατήρησης και να συνειδητοποιήσει ότι ήταν ένα σημαντικό στοιχείο για τις ψυχές που μιλούσαν κάποτε με άνεση και κάποτε αινιγματικά. Η μεταφορά του λόγου επέτρεπε να ξεπεραστούν τα εμπόδια της αμεσότητας και να ενισχύσουν την ανάγκη της εμβύθισης της σχέσης που είχε γίνει δεσμός λόγω συμπληρωματικότητας και συμβατότητας με την αγάπη της Ανθρωπότητας.