Τρεις μέρες κάψαν τον ντουνιά
φράγκοι και σταυροφόροι,
τρεις μέρες κλέψαν τη Ρωμιά
βάρβαροι μισθοφόροι.

Τ’ αγάλματα τα έλιωσαν
για να φτιάξουν τορνέσια,
τα μάρμαρα τα έσπασαν
και μας έβαλαν φέσια.

Πάτησαν την Αγια-Σοφιά
ύπουλοι κατελάνοι
κι ατίμασαν την ομορφιά
άγριοι βενετσιάνοι.

Τραυμάτισαν τη λευτεριά
βασάνισαν το κάστρο,
άρπαξαν όλα τα φλουριά
κι αφάνισαν το άστρο.

στον Άρη Φακίνο
Θεόρατος πολεμιστής
φυλάει καραούλι
κι αόρατος τραγουδιστής
χτυπάει το νταούλι.

Από την αϊτοφωλιά
κοιτούν το κυπαρίσσι
που πετσοκόβει η τουρκιά
αχ! κόκκινο μεθύσι.

Το τυραννούν το φυλαχτό
των ανεμοδαρμένων
και κλαίει όλο το χωριό
των ανεμοπαρμένων.

Τα τείχη τους τα θρυλικά
δεν δέχονται το ούτι,
τα μάτια τους παίρνουν φωτιά
κι ανάβουν το μπαρούτι.

Είναι πληγή στον ουρανό
το θλιβερό αστέρι
κι είναι σπαθί στο δειλινό
το τρομερό ασκέρι.

Αλάνα της Ανατολής
ελληνικό χαρμάνι,
ανάγκη άλλης εποχής
θαλασσινό σεργιάνι.

Άδικες είναι οι οργές
που καταστρέφουν ώρες
κι άλικες είναι οι αυγές
όταν πεθαίνουν χώρες.

Ματιές, φωνές, φωτιές, κραυγές
πολιορκούν τα τείχη
κι ο άνεμος κι ο αμανές
παλεύουν με την τύχη.