Ενώ την είχε φανταστεί διότι ήξερε τη φήμη της μόνο όταν έπιασε στα χέρια του την πένα της ουσίας συνειδητοποίησε ότι ήταν ένα αριστούργημα αφιερωμένο στη γραφή και σε όλες τις διαστάσεις της. Κάθε λεπτομέρεια είχε ένα νόημα κι αν είχε μέσα της την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι ήταν αυτή που έδινε την πρόσβαση στη βαθύτητα. Αυτό ένιωθε όχι μόνο όταν την έπιανε αλλά και την ώρα της δημιουργίας. Δεν υπήρχε πια κανένα εμπόδιο στη γραφή και το μελάνι μεταμορφωνόταν σε ουσία μόλις άγγιζε το τετράδιο που ήταν κι αυτό ψυχικό δώρο. Με αυτόν τον τρόπο ερμήνευε διαφορετικά ακόμα και το σύμβολο του λαϊκού όρους διότι έδινε το στίγμα του έργου της ουσίας. Είχαν χρειαστεί χρόνια για να γίνει αυτή η υλοποίηση κι εκατό χιλιάδες έργα για να ζήσουν αυτό το αδιανόητο. Η πένα της ουσίας ήρθε την κατάλληλη στιγμή διότι έπρεπε πρώτα να δημιουργηθεί το ψυχικό κράμα για να μπορεί να υποστηρίξει την παρουσία της στο έργο. Διότι έπρεπε πρώτα να μάθουν βιωματικά την αξία της ουσίας για να ζήσει η πένα της.