Το διπλό παίγνιο δεν ήταν μόνο μια ευχάριστη έκπληξη αλλά ένας καινούργιος τρόπος μοιρασιάς της απόλαυσης πέρα από τα συμβατικά όρια που έμοιαζαν με δύο μονολόγους που επιτέλους λειτουργούσαν ως διάλογος αφού ο καθένας ένιωθε τι ένιωθε ο άλλος για να ζήσει μαζί του τη χαρά και τη μεταχαρά σε βάθος. Ήταν επίσης ο συνδυασμός της πολυκυκλικότητας και της βαθύτητας που τους άγγιζε διότι έβλεπαν στην πράξη τη συμβατότητα και τη συμπληρωματικότητα για τη δημιουργία της αρμονίας. Έτσι το διπλό παίγνιο που είχαν επιλέξει κι είχαν μεταμορφώσει μαζί, μετέτρεπε τη μοναδικότητα σε τελειότητα. Για να το ζήσουν επί της ουσίας άρχισαν με την πρώτη απόλαυση του παλμού και του παλίνδρομου σαν μια προετοιμασία του έργου. Διότι κι η ίδια η πράξη ήθελε μια προετοιμασία για να υπάρχει η απαραίτητη διάρκεια που πολλαπλασιάζει την απόλαυση λόγω της άνεσης. Όμως για να γίνει αυτό πρέπει η άνεση να είναι αμφίδρομη. Με αυτόν τον τρόπο ανακάλυψαν ταυτόχρονα τις αρχαίες γνώσεις και τα δεδομένα της καινοτομίας. Η ανακάλυψη ήταν το πρώτο βήμα της αποκάλυψης διότι ήταν προσέγγιση του όλου και του άλλου. Η πρώτη δοκιμή σε βάθος έδειξε ποια ήταν η κατεύθυνση για τη δεύτερη που θα είχε κι άλλες ιδιότητες που δεν μπορούσαν να υπάρχουν πριν λόγω της διαφορετικής φύσεως.