Υπάρχουν οι φαντασιώσεις, αυτό είναι ένα γεγονός. Το πρόβλημα δεν είναι η ύπαρξή τους, αλλά η αποφυγή της υλοποίησής τους όταν λειτουργεί αυτό το πλαίσιο. Διότι είναι ένας τρόπος να δημιουργεί  ένα απωθημένο. Χρειάζεται λοιπόν άνεση και αίσθηση της αρμονίας για να υπάρξει ο απαραίτητος διάλογος  που θα μετατρέψει τη φαντασίωση σε φαντασία και τη φαντασία σε πραγματικότητα μέσω πράξης. Στην ουσία είναι μια εφαρμογή του νοητικού σχήματος των πέντε επιπέδων, δηλαδή τα επίπεδα της πραγματικότητας, της πράξης, του οράματος, της ουτοπίας και του αδιανόητου. Το απωθημένο είναι σαν το αδιανόητο διότι δεν είναι πάντα συνειδητό. Η φαντασίωση σαν την ουτοπία, διότι αυτοί που την έχουν σκέφτονται ότι είναι άπιαστη. Η φαντασία είναι σαν το όραμα και γι’ αυτό αποτελεί έναν μηχανισμό υλοποίησης ειδικά όταν έρχεται σε επαφή με την συμβουλή που αποτελεί πράξη. Αυτή είναι που θα δημιουργήσει τη νέα πραγματικότητα όπου η φαντασίωση έχει γίνει βίωμα μέσω αυτής της νοητικής διαδικασίας που ενίσχυσε την ενεργητική απόφαση.