Είναι μόνο δοκιμάζοντας πολλά παίγνια που καταλαβαίνουν οι ψυχές τι είναι το υπερπαίγνιο. Ενώ φαίνεται να είναι κάτι το φυσιολογικό, δεν είναι. Διότι μέσω του τεχνητού και των ιδιοτήτων του, συνειδητοποιούν τις δυνατότητες του φυσικού. Το παράδοξο όμως είναι βαθύτερο. Προέρχεται από το γεγονός που παράγει η πολυπλοκότητα. Μέσω του τεχνητού που είναι τελικά απλό, διότι έχει μόνο συγκεκριμένες χρήσεις που δεν αλλάζουν λόγω της φύσης του. Ενώ το φυσικό έχει περισσότερες διαστάσεις που δεν προέρχονται μόνο από τους βαθμούς ελευθερίας. Με τα τεχνητά παίγνια βλέπουν την ουσία του υπερπαιγνίου που αξιοποιεί κάθε δυνατότητα για να μεγιστοποιήσει πολλαπλά την απόλαυση επειδή ζει την αρμονία. Το τεχνητό μπορεί να είναι τέλειο τελεολογικά αλλά δεν αισθάνεται την αρμονία της οντολογίας. Διότι είναι εκεί η μεγάλη διαφορά. Ακόμα κι αν υπάρχει φυσικός αλτρουισμός στο τεχνητό, αφού δημιουργήθηκε για αυτόν τον λόγο, δεν έχει μια ανάδραση. Ενώ το φυσικό λειτουργεί μέσω της ανάδρασης διότι νιώθει κάθε λεπτομέρεια που εμφανίζεται χάρη στη δράση του. Επίσης το γεγονός ότι το φυσικό μαθαίνει συνεχώς ενώ το τεχνητό ξέρει, υπάρχει μια διαφορά στην εξέλιξη αφού ο συντονισμός λειτουργεί πιο αποτελεσματικά λόγω υψηλής νοημοσύνης που ζει και μέσω της το ψυχικό κράμα.