Μετά από μερικές ώρες
οι μέρες πριν τα χρόνια
βρήκαν άλλη αρχειοθέτηση
και η λύπη έγινε μνήμη
με τις πατημασιές της άνοιξης,
το κρυφό άρωμα
και τη κλωστή της ζακέτας
το ενέχυρο της ζωούλας,
μενταγιόν στο λαιμό,
έτσι κατάλαβα το παραμύθι
με τη μάγισσα και τον οδοιπόρο
αλλά και τα κοκκαλιασμένα
τζιτζίκια σας
δίχως τη σκιά
της φωτογραφίας
του καλοκαιριού
που φόρεσε εκείνο
το μπλε κοστούμι
δίχως οδηγίες
για την επόμενη ζωή!