– Γιατί παίζουν τόσο δυνατά;
– Τι;
– Γιατί παίζουν τόσο δυνατά;
– Μίλα πιο δυνατά! Σ’ αρέσει το κλαρίνο;
– Βέβαια! Από τον Mozart ήδη.
– Δεν σ’ ακούω.
– Είμαστε ωραία εδώ.
– Ναι, ναι! Τι ωραία που ήρθαμε!
– Είναι όμορφη παράδοση.
– Τι είπες;
– Θα σου πω μετά.
– Περίμενε, θα μπω μες στο χορό.
– Ωραία, θα βλέπω και τις κινήσεις της μουσικής.
– Φιλάκια!
– Φιλιά!

Ζαγορίσιος

– Ήσουν πανέμορφη.
– Με κοίταζες;
– Τι άλλο να έκανα;
– Με πειράζεις.
– Αφού είναι ο χορός σου, αγάπη μου.
– Αχ, πόσο μ’ αρέσει να χορεύω.
– Είσαι ο χορός της μουσικής.
– Αυτή η μουσική δεν είναι διαφορετική;
– Εντελώς!
– Ενώ η άλλη…
– Είναι κλασική.
– Ναι, ναι, κλασσική.
– Και η παραδοσιακή μ’ αγγίζει!
– Αχ, αν ήξερες πόσο χαίρομαι.
– Είναι τόσο σημαντικό για σένα.
– Στα μέρη μας είναι πολύ σημαντικό.
– Αφού ξέρεις ότι μ’ αρέσουν.
– Ναι, ναι, αλλά δεν ήξερα για τη μουσική.
– Τώρα ξέρεις ότι την αγαπώ.
– Κι εγώ σ’ αγαπώ! Είδες ότι κάθονται στο κέντρο.
– Ναι το πρόσεξα, έτσι τους ακούν όλοι.
– Όλο το χωριό.
– Σίγουρα.
– Αχ, ξέχασα και τ’ αφτιά σου;
– Ποια αφτιά;
– Άμα σε πιάσω!
– Θα σε αγκαλιάσω!
– Όχι, όχι εδώ.
– Σωστά! Η παράδοση!
– Έτσι είμαστε εμείς.
– Έτσι αντέξαμε την Τουρκοκρατία…
– Σουτ!
– Σουτ;
– Άστα αυτά εδώ!
– Μα γιατί; Είναι η αλήθεια.
– Το ξέρω αλλά μην αρχίσεις διάλεξη.
– Εδώ;
– Ήρθαμε για τη γιορτή.
– Βέβαια, αλλά αυτοί οι χοροί…
– Τι μπιρμπιλάκι έχω εγώ!
Τον αγκαλιάζει.
– Όχι εδώ.
Χαμογελούν κι οι δύο.