Ο άνθρωπος της γέφυρας πρόσεχε το σκάφος του πάνω από τον ποταμό της θάλασσας και κοίταζε τα κύματα των βουνών που περίμεναν την ώρα τους για να πιέσουν το ξύλο και να γίνει το φέρετρό του. Όμως εκείνος δεν γονάτιζε κι αν λύγιζε ήταν μόνο και μόνο για να νιώσει τη δύναμη του ανέμου με όλο το κορμί του. Έπρεπε να προβλέψει τον καιρό για να ταξιδέψει ακίνητο μέσα στο χρόνο δίχως να χαθεί μέσα στις λεπτομέρειες της ζωής που δεν ήξερε για τα μυστικά του πολιτισμού του. Είχε αγγίξει με τα χέρια του όλη τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία μέχρι τα όρια της Τραπεζούντας δίχως να ξεχάσει τα λιμάνια της Κύπρου, για να δει το φως της Ανατολής μετά τα βασίλεια της Δύσης κι όταν ήρθε η ώρα της επανάστασης ήταν ήδη έτοιμος να πετάξει πάνω στα πέτρινα κύματα της θύελλας για να δέσει τον ουρανό πάνω στην πέτρα της μνήμης. Είχε μάθει να χτίζει πάνω στο νερό για ν’ αγγίξει τον αέρα μέσω της γης. Μ’ αυτόν τον τρόπο ακολουθούσε την τέχνη της στρατηγικής και περπατούσε πάνω στα οράματα των ανθρώπων για να δείξει την ουτοπία μέσω του αδιανόητου. Ο άνθρωπος της γέφυρας ήταν ο πρωτομάστορας του Ελληνισμού που αγγίζει όλα τα μέρη των ανθρώπων του με τη δύναμη της θάλασσας, διότι ο χρόνος ήταν πάντα μαζί του για την Ανθρωπότητα.