Ο μαραθώνιος της ελληνικής ΑΟΖ μας επέτρεψε να εντοπίσουμε και γρήγορα και αποτελεσματικά τους μαχητές της. Όταν παλεύεις για μία ιδέα εδώ και χρόνια δίχως συμπαράσταση κι όταν σε κακολογούν οι περισσότεροι, φαίνονται αμέσως οι αντοχές σου, διότι δεν έχεις κανένα άμεσο όφελος. Άνθρωποι σαν τους Θ. Καρυώτη, Σ. Κασσίνη, Η. Κονοφάγο, Β. Μαρκεζίνη και Α. Φώσκολο, είναι σπάνιοι για την πατρίδα μας και τον Ελληνισμό. Στην Κύπρο υπάρχουν βέβαια και πολιτικά πρόσωπα που έπαιξαν και παίζουν ένα ιστορικό ρόλο, όπως είναι οι Τ. Παπαδόπουλος και Γ. Λιλλήκας. Και τώρα βλέπουμε σιγά σιγά ότι θα γίνει κάτι το ανάλογο στην Ελλάδα. Αλλά δεν πρέπει να ξεχάσουμε και όλους τους μαχητές γνωστοί και άγνωστοι που προωθούν ακούραστοι τον αγώνα της ΑΟΖ για την πατρίδα μας. Μερικοί είναι δημοσιογράφοι, άλλοι είναι διαχειριστές των blogs, αλλά και απλοί πολίτες που μεταφέρουν γύρω τους κάθε βήμα, κάθε στοιχείο που ενισχύει το θέμα της ΑΟΖ. Χάρη σε όλους αυτούς, σιγά σιγά οι δικοί μας άνθρωποι κατάλαβαν ότι αυτή η οικονομική κατάσταση δεν είναι το τέλος του Ελληνισμού κι ότι μπορούμε με την έννοια της ΑΟΖ να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες μας και να βγούμε πιο δυνατοί ως ενεργειακός κόμβος, αλλά και ως γεωπολιτική αξία. Αρκεί να ξεπεράσουμε τη μιζέρια και την κατάθλιψη που μας καταπλακώνει. Διότι το μέλλον μας ανήκει και δεν μπορεί το παρόν να μας το κρύψει. Επιπλέον πια, οι απλοί πολίτες στους οποίους δίνουμε σημασία μόνο και μόνο στις εκλογές, έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν το βάθος του θέματος της ΑΟΖ και συνειδητοποιούν ότι έχουν και αυτοί να παίξουν ένα ρόλο όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για τα παιδιά τους. Δεν μπορεί κανείς μας να αφήσει τον Ελληνισμό να βασανίζεται δίχως να κάνει τίποτα. Διέξοδος υπάρχει, αρκεί να παλέψουμε όλοι μαζί για αυτήν, δίχως να περιμένουμε τίποτα από τους άλλους. Είμαστε ένα μικρό κράτος, αλλά με ένα μεγάλο λαό λόγω της σπανιότητάς του μέσα στην ιστορία. Δεν πρέπει να το ξεχάσουμε ούτε να το βάλουμε κάτω, ειδικά τώρα που μπορούμε ν’ αναπτυχθούμε πραγματικά.