Αν ήξερε
πόσο άδειος είναι ο κόσμος
το τριαντάφυλλο της ερήμου
τότε θα έπιανε
με το στόμα
τα άστρα του ουρανού
για να τ’ αφήσει
στα ματωμένα χείλη
που κράτησαν
τα αγκάθια του Χριστού
δίχως να γονατίσουν
μπροστά στον πόνο
λες κι ο Δεκάλογος
να ήταν ήδη γραμμένος
πάνω στο δέρμα του,
μόνο που δεν ξέρει
για την μοναξιά
του μαχητή
που δεν έχει πια
να χάσει τίποτα
διότι το φως του
είναι στο μέλλον
κι ας έχει μέσα του
τις αναμνήσεις
του παρελθόντος,
εσύ τουλάχιστον
ξέρεις τώρα
κι αν αντέχεις
πες το.