Η παπαρούνα που χόρευε
μέσα στον κάμπο μας
σαν ένα πινέλο
που ψάχνει πίνακα
ενός χαμένου ζωγράφου
που δεν υπήρξε
γιατί δεν μπόρεσε
ν’ ακολουθήσει
τα βήματα
του άγνωστου ποιητή
που επέλεξε
μια εποχή στη κόλαση
για να βρει
τον εαυτό του
μετά από το πέρασμα
το χρόνου
που έσβησε
την κοινωνία
της λήθης
χωρίς έλεος
γιατί ήξερε
την μελωδία.