Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας χαμαιλέοντας.
Όλοι πίστευαν πως ήταν νέος.
Αλλά ζούσε εδώ και χίλια χρόνια.
Μόνο που κανείς δεν θα το πίστευε.
Ακόμα κι αν έδειχνε το δέντρο του,
το γενεαλογικό.
Γιατί κανείς δεν κοίταζε
κάτι που είναι αόρατο.
Έτσι είχε διασχίσει τους αιώνες
σαν τους αθάνατους
αλλά θνητός.
Και κάθε φορά που έβλεπε
ένα νέο χρώμα
άλλαζε για να του μοιάσει
και να μη φοβηθεί.
Έτσι έμοιαζε σε όλα,
αλλά κανένα δεν του έμοιαζε.
Ήταν το ίδιο με τους ανθρώπους
αλλά ήταν σπάνιοι αυτοί που το συνειδητοποιούσαν.
Μόνο με τα βιβλία μπορούσε να μιλήσει.
Γιατί παρέμεναν μαζί του
λόγω των νεκρών συγγραφέων.
Ενώ οι ζωντανοί πέθαναν γρήγορα
μέσα στην κοινωνία δίχως ίχνη.
Βρήκε μία μέρα ένα γυάλινο πύργο
κι έψαξε αμέσως για τζάκι
αλλά δεν υπήρχε
κι έφυγε.
Τότε συνάντησε μια βιβλιοθήκη
πάνω σε μία γέφυρα
στην άκρη του ουρανού
και της θάλασσας
και αποφάσισε
να πάρει το χρώμα της
έτσι έγινε κώδικας
και παλίμψηστος
για να μην ξεχάσει
την Ανθρωπότητα
και το Χρόνο.