– Πόσο καιρό θα αγωνιζόμαστε ακόμα;
– Έχεις κουραστεί;
– Όχι.
– Τότε;
– Δεν θα έπρεπε να βλέπουμε ήδη το αποτέλεσμα του αγώνα;
– Για ποιο λόγο;
– Μα έχουμε τόσο καιρό…
– Και τι σημαίνει αυτό;
– Ότι θα έπρεπε…
– Μας ενδιαφέρει μόνο το πρέπον.
– Δεν διαφωνώ.
– Τότε;
– Πώς να το πω …
– Άλλο το πρέπον, άλλο το πρέπει.
– Σωστά.
– Άλλο ο χρόνος κι άλλο ο καιρός.
– Πρώτη φορά το ακούω.
– Κι όμως μόνο ο χρόνος είναι μαζί μας.
– Κι ο καιρός;
– Είναι κοινωνικός και δεν μας αγγίζει.
– Μα η αδράνεια;
– Είναι ένα δεδομένο.
– Που δεν αλλάζει!
– Που διαχειριζόμαστε…
– Είναι και αυτό.
– Είναι μόνο αυτό.
-Και τι θα κάνουμε;
– Θα συνεχίσουμε τον αγώνα.
– Μέχρι πότε;
– Έως το τέλος.
– Μα πώς το ξέρεις;
– Είμαστε εξωπραγματικοί.
– Και δημιουργούμε την πραγματικότητα.
– Την επόμενη!
– Αχ Δάσκαλε, κατάλαβα.