Ο πέτρινος άνθρωπος ζούσε στην άκρη του λιμανιού, εκεί όπου ο ουρανός άγγιζε την θάλασσα απέναντι από το κάστρο. Εκεί λάξευε με το χρόνο τις πέτρες για ν’ απελευθερώσει την ανθρώπινη γεωμετρία από την δομή της φύσης και γι’ αυτό το λόγο άγγιξε τον άγνωστο χαμαιλέοντα. Όταν βρέθηκαν δεν υπήρξε ποτέ πρώτη φορά. Η παρουσία άρχισε με τη δεύτερη και άφησε τα ίχνη της πάνω στους τοίχους μέσω των μαθητών που κράτησαν με τεράστιους φακούς κάθε φως που ζούσε μέσα στο λευκό που χτυπούσαν τα κύματα της θάλασσας, για να υπάρξει τουλάχιστο και η απόδειξη της παράξενης συνάντησης. Ο χαμαιλέοντας εξέτασε το βάρος των εργαλείων του χρόνου. Ήταν το ίδιο αλλά δεν το ξάφνιασε, διότι ήταν αναγκαίο και για τα δύο. Υπήρχε συσχετισμός με τη μνήμη και το λάξευμα του δαπέδου το έδειχνε επί του πρακτέου. Ο μικρόκοσμος του πέτρινου ανθρώπου ήταν ένας πλανήτης δίχως τριαντάφυλλο, όπου υπήρχαν μόνο οράματα περαστικών. Διότι ποιος μπορούσε να σταματήσει το χρόνο σ΄εκείνο το μικρό χώρο; Πολύ απλά κανένας διότι ήταν ένας πέτρινος ποταμός ο λόγος των ανθρώπων και σπάνια ήταν τα εργαλεία που μπορούσαν να το μετατρέψουν σε γέφυρα. Έτσι όμως έγινε η αδιανόητη συνεννόηση που άλλαξε την πραγματικότητα. Ο μικρόκοσμος δέθηκε με τον μακρόκοσμο δίχως να υπογράψουν μια συμφωνία. Έτσι γινόταν πάντα όταν ένας παπάς συναντούσε έναν κλέφτη σ’ ένα τάφο που είχε γίνει βιβλιοθήκη που αντιστεκόταν στη μαύρη γη, όπου έλαμπε μόνο το μισοφέγγαρο σαν ένα τσεκούρι. Η συμμαχία ήταν σκληρή και ανθεκτική στις επιθέσεις της βαρβαρότητας. Ένα χαμόγελο είχε αγγίξει την πέτρα και τη γη θάλασσας κάτω από τον ουρανό και τον ήλιο της δικαιοσύνης. Τα λόγια ήταν περιττά, γιατί η σιωπή ήξερε περισσότερο για το παρελθόν και το μέλλον. Και το παρόν δεν τους απασχολούσε. Έτσι άλλαξε η εποχή.