Το κρυφό σχολειό υπήρχε και είχε μόνο μερικές αίθουσες, όσες επέτρεπαν να μπουν όλα τα παιδιά. Είχε και δασκάλα βέβαια που ήταν σαν ένα κερί μέσα στο σκοτάδι. Γι’ αυτό το λόγο τα παιδιά την πρόσεχαν λες και ήταν πεταλούδες. Κι εκεί μέσα στην κεντρική αίθουσα υπήρχε ο μυθικός τοίχος με τα βιβλία, όπου ο καθένας μπορούσε να δει τη συμβολή όλου του Ελληνισμού για να μη σβήσει το φως από το φάρο της γης. Εκεί ακούμπησε ο χαμαιλέοντας τα χέρια για να νιώσει, όπως το έκανε με τα αρχαία κτήρια, τον παλμό του έργου που διψά για ανθρωπιά. Μόνο που αυτή τη φορά ήταν σαν να του μιλούσαν όλοι οι συγγραφείς της Ανθρωπότητας, οι οποίοι με τα βιβλία τους είχαν δημιουργήσει τα θεμέλια του ανθρώπινου τοίχου. Κι εκεί έπαιζαν τα παιδιά με τη γνώση της δασκάλας. Έτσι αποφάσισε να τους μιλήσει για τη γη τους για το βαθύ λευκό και το απέραντο γαλάζιο για να μάθουν για το παρελθόν και το μέλλον δίχως να εγκλωβιστούν μέσα στο παρόν και να παραμείνουν φυλακισμένα από απαράδεκτες ιδέες που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πάνω στον πίνακα ζωγράφισε τα νοητικά σχήματα της δομής της ύλης τους για να ξέρουν στη συνέχεια ακόμα και μετά το θάνατο της δασκάλας τους πώς να προστατέψουν την πατρίδα μας από τα στοιχεία που την επιβάρυναν. Τα παιδιά μαζί με τους μαθητές μάθαιναν τα παράξενα σχήματα σαν να ήταν ένα αθώο παίγνιο που είχε κατασκευάσει η δικαιοσύνη και τότε έπιασαν τις πέτρες που έτρωγαν οι πρόγονοι μας για να αποδεχθούν την κληρονομιά της ελευθερίας, γιατί είχαν μάθει πώς να αντιστέκονται στην βαρβαρότητα.