Ο καθένας έχει το χαρακτήρα του κι αν δεν έχει μπορεί να υιοθετήσει μία μέθοδο. Έτσι και οι μαθητές μάθαιναν τις ανθρώπινες υπερβάσεις, για να αντέξουν τις επιθέσεις. Αλλιώς δεν θα μπορούσαν να δώσουν σ’ ένα κόσμο όπου όλοι παίρνουν. Κι έπρεπε να γίνει το πρέπον, διότι ήταν ο μόνος τρόπος να έρθει η ανάσταση και στο νησί. Ο καθένας έπρεπε να βοηθήσει τον άλλο, για να πετύχουν ένα κοινό στόχο που ήταν ανέφικτος για τον καθένα. Η παρτίδα είχε αρχίσει κι ο δάσκαλος δεν ήθελε καμία άχρηστη θυσία που δεν θα άλλαζε τα δεδομένα. Η άσκηση ήταν απλή, έπρεπε να σκάψουν για την ελευθερία αλλά μόνο με λίγα εργαλεία. Μια διακλάδωση, δύο δέντρα, αυτός ήταν ο στόχος. Κανένας μόνος, μόνο μαζί. Αποτελεσματικότητα, ευχαρίστηση, δίχως κορεσμό. Ο στόχος φαινόταν να ήταν άλλος, αλλά δεν ήταν ο μόνος. Κάθε θεμέλιο βρίσκεται στο βάθος αλλά είναι αυτό που επιτρέπει την πρόσβαση στα ύψη. Το νησί δεν ήταν μόνο του και δεν ήταν μόνο στόχος. Το νησί έπρεπε να γίνει φάρος, ένας ελκυστής που είχε μια τεράστια δεξαμενή έλξης, γιατί και αυτό προστάτευε τον Ελληνισμό. Κάθε εμβάθυνση ήταν κι ένα βήμα στρατηγικού βάθους για την προετοιμασία του αγώνα και αυτό έδινε την εμβέλεια της ομάδας. Κάθε κίνηση φαινόταν ασήμαντη, αλλά όλες μαζί ακολουθούσαν την ίδια στρατηγική δίχως να σταματούν στα εμπόδια της τακτικής. Όλη η ομάδα έσκαψε σαν τις ψηφίδες του ίδιου ψηφιδωτού. Ο ζεόλιθος είχε παίξει το ρόλο του για την αρχή του ανοίγματος.