Όποιος δεν ξέρει να διαβάσει μια παρτιτούρα, δεν μπορεί να ακούσει τη συμφωνία που εμπεριέχει και πιστεύει ότι δεν ακούγεται τίποτα δίχως να αντιληφθεί ότι ο συνθέτης και ο μουσικός έχουν ήδη τη μουσική στο μυαλό τους. Έτσι γίνεται και με αυτούς που δεν βλέπουν τι γίνεται με το απέραντο γαλάζιο της ελληνικής ΑΟΖ κι αναρωτιούνται αν γίνεται όντως κάτι, ενώ όλα τα στοιχεία είναι μπροστά τους. Απλώς δεν έχουν την ικανότητα να συνδέσουν τις νότες που βλέπουν πάνω στην παρτιτούρα κι έχουν την εντύπωση ότι όλα είναι ίδια και τίποτα δεν αλλάζει. Ενώ τα πράγματα έχουν ήδη αλλάξει με την ύπαρξη της παρτιτούρας, αφού είναι γεγονός και μάλιστα αυτό το γεγονός είναι μη αναστρέψιμο. Γι’ αυτό το λόγο προκαλεί μια αλλαγή φάσης, που φέρνει μια νέα πραγματικότητα, την επόμενη. Οι μαχητές της ΑΟΖ αντιλαμβάνονται ήδη ότι έχει αρχίσει να παίζει η μουσική, απλώς δεν μπορούν να τη μεταφέρουν στους άλλους που μόνο περιμένουν να δουν τι θα γίνει. Διότι, μερικοί περιμένουν να σημάνουν οι καμπάνες, ενώ άλλοι τραβάνε το σχοινί, για να ακουστεί παντού το ύφος της εκκλησίας. Η ελληνική ΑΟΖ δεν είναι πια ούτε ένα όραμα, αλλά ήδη μια πραγματικότητα που έχει αρχίσει να διαμορφώνει τις σχέσεις μας με τα άλλα κράτη, γιατί μας δίνει άλλες δυνατότητες να εκφραστούμε σε γεωπολιτικό επίπεδο λόγω της ύπαρξης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Κανείς πια δεν μπορεί να συνομιλεί σε διεθνές επίπεδο με την Ελλάδα δίχως να έχει στο νου του την ελληνική ΑΟΖ. Όλοι οι ειδικοί, τεχνοκράτες, διπλωμάτες ακούν πια τη μουσική της παρτιτούρας, κι ας μην έχει αρχίσει ακόμα η εκτέλεση της συμφωνίας, διότι βλέπουν ήδη τα όργανα και μπορούν να συλλάβουν το ύφος και τον ύμνο της χαράς. Μόνο αν το αντιληφθεί κάθε Έλληνας πολίτης, θα μπορέσει να το χαρεί και αυτός, διότι θα καταλάβει ότι όλα τα ποτήρια που πίστευε ότι ήταν μισοάδεια και του έλεγαν ότι είναι μισογεμάτα, θα μπορέσουμε να τα γεμίσουμε όλα με το απέραντο γαλάζιο, δίχως φοβίες και δισταγμούς γιατί ο χρόνος είναι μαζί μας και λειτουργούμε με το tempo της κίνησης. Κι αν η σιωπή δίνει την εντύπωση ότι αργεί η ανακήρυξη, ας καταλάβουν οι περισσότεροι ότι πριν μερικά χρόνια, για να μην πούμε μήνες, δεν περίμεναν καν την ελληνική ΑΟΖ, ενώ αυτή υπήρχε εδώ και περισσότερα από τριάντα χρόνια. Όμως ποιος διάβαζε το Δίκαιο της Θάλασσας κι είχε τα κότσια να το προωθήσει ακάθεκτος έως το τέλος, έως την υλοποίηση του οράματος; Σπάνιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι, αλλά τώρα είναι όλο και περισσότεροι και μαζί τους ο ελληνικός λαός που τώρα ξέρει περί τίνος πρόκειται και δεν μπερδεύει την ελληνική ΑΟΖ με διαγωνισμούς του Κατάκολου, γιατί έχει αντιληφθεί τι σημαίνουν στρατηγικά αποθέματα για την πατρίδα μας και για το μέλλον μας και φωνάζουμε όλοι και πιο δυνατά : Μουσική, Μαέστρο!