Όταν οι ψηφίδες αρχίζουν
και βλέπουν το ψηφιδωτό
ξέρουν πια πού πρέπει
να πάνε για την ολοκλήρωση
της μεγάλης εικόνας
και απολαμβάνουν
την πολυχρωμία της
αλλιώς κάθονται παθητικά
και τις τρώει σιγά σιγά
το μαράζι της μιζέριας
γιατί δεν ξέρουν
τι πρέπει να κάνουν
και τι να περιμένουν
από το μέλλον
αφού βλέπουν μόνο
και μόνο το παρόν
που είναι πάντα
μονόχρωμο
δίχως ουράνιο τόξο
για να σημαδέψει
το στόχο της ανάγκης
λες και είναι
η έρημος των ιδεών.