Ανθρώπινη στήλη
στήθηκε μπροστά σου
και σε ξάφνιασε
σαν το άλας
αλλά ο οβελίσκος
δεν ήταν πέτρινος
και περίμενε
το πρώτο άγγιγμα
πριν μιλήσει
περί ουσίας
κι όσο την κοίταζες
αντιλαμβανόσουνα
τον στόχο της
έτσι χάρηκες
για τη θάλασσα
γιατί έμαθες
ότι θα συνέχιζε
δίχως παύση
για να νιώσεις
το απέραντο γαλάζιο
δίχως όρια
σαν ένα χατήρι
αφού το κορίτσι
θέλει θάλασσα.