Ο πρώτος σταυρός περίμενε χίλια χρόνια για να σταθεί όρθιος και ελεύθερος μετά την πρώτη μάχη εναντίον των βαρβάρων. Έπρεπε πρώτα ν’ αρχίσει η αντεπίθεση που αποφασίστηκε στο κεντρικό βουνό, αλλιώς κανένας δεν θα είχε τολμήσει ν’ αμφισβητήσει την κυριαρχία τους πάνω στη γη. Υπήρχε όμως και η θάλασσα που λειτουργούσε με το λαό του χρόνου, αφού δεν του ανήκε και τη σεβόταν διαχρονικά. Έτσι αυτή θα ήταν το μονοπάτι τους και τα σπαθιά τους, τα βήματά τους. Κανείς δεν θα σταματούσε πριν την λήξη του πολέμου και την εκτέλεση της αποστολής. Θα ήταν όλοι ακάθεκτοι έως το τέλος, γιατί ο σταυρός τους περίμενε λαβωμένος, σαν νεκρός που θέλει να ζήσει την ανάσταση. Ο καθένας ήξερε ότι δίχως αυτήν την επανάσταση η γη δεν θα είχε πια ποτέ την ιερή της αξία. Κι ο καθένας ήταν έτοιμος να θυσιαστεί για την επίτευξη του στόχου. Έτσι περπάτησαν με τις εικόνες στα χέρια για να φωτίσουν το σκοτάδι της κατοχής και για να σηκώσουν το βάρος του φωτός έως τον ουρανό που δεν έβλεπε πια τη γη. Ο χρόνος ήταν μαζί τους κι είχαν πάρει επιτέλους την απόφαση να είναι μαζί του μετά από τόσα χρόνια. Έτσι άρχισε η επανάσταση του λαού που δεν ήθελε άλλο να βλέπει τον σταυρό σταυρωμένο από τους βαρβάρους.