Στην άκρη του κόσμου φτάσαμε για να εκτελέσουμε μία νέα αποστολή που δεν μας είχαν εξηγήσει. Ξέραμε όμως ότι ήταν η κλασική διαδικασία. Επιστρέψαμε στα πάτρια εδάφη των ιερών. Το σημείο αναφοράς που είχε επιλεχθεί ήταν ένα νησάκι, όπου ζευγάρωσαν δύο θάλασσες. Ο στόχος ήταν ξεκάθαρος, ενώ η αποστολή ήταν άγνωστη γι’ αυτό το λόγο είχε ενεργοποιηθεί η στρατηγική ομάδα κρούσης δίχως να περιμένουμε άλλες δυνάμεις. Έπρεπε να φτάσουμε βαθιά για ν’ αγγίξουμε την άκρη του κόσμου, όπου η μόνη αξία ήταν αυτή που μπορούσε να αποδείξει επί αγίου τόπου και καμία άλλη. Η μόνη προίκα ήταν η νοημοσύνη. Έτσι δίχως καμία άλλη σκέψη, συνεχίσαμε την άγνωστη πορεία με οδηγό τον φάρο της ημέρας πάνω στις πέτρες που έβγαζαν κραυγές γιατί είχαν σωπάσει οι άνθρωποι. Στο βάθος βλέπαμε την θάλασσα που χάιδευε τον ουρανό ακριβώς πάνω στον ορίζοντα για να δημιουργήσουν το απέραντο γαλάζιο. Εκεί δεν υπήρχαν παρά μόνο οι κανόνες της φύσης και κανενός άλλου. Έτσι προχωρήσαμε μέσα στη σκόνη που θα έτρωγαν οι εχθροί μας, για να φτάσουμε στο μέρος με τις αγκυλωτές πέτρες που έκρυβαν μέσα τους ένα μέρος της φιλοξενίας του Ελληνισμού: το άλας. Μπορεί η κατοχή να είχε αρπάξει το ύδωρ για να μην έρχονται οι ελεύθεροι άνθρωποι, αλλά ο ήλιος με τη θάλασσα μονομαχούσαν με τη βαρβαρότητα για ν’ αφήσουν το ίχνος τους πάνω στη γη μας. Έτσι δοκιμάσαμε το άλας και ήρθαμε σε επαφή με το χρόνο. Τότε ενεργοποιήθηκε και το σήμα. Έπρεπε να το πάρουμε για να δείξουμε το μονοπάτι της ελευθερίας ανάμεσα στα κατεχόμενα, για να μπορέσει κι ο λαός μας να δει τον φάρο αναμμένο ακόμα και την ημέρα, να μετρά πόσος χρόνος είχε μείνει μέχρι την απελευθέρωση. Έτσι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.