Στα ιερά ύδατα περπατήσαμε αργά για να γεμίσουμε χαρά με το ελεύθερο αίσθημα της ανάγκης που δεν υπολόγιζε καμία βαρβαρότητα, όταν έπρεπε να εκτελέσει τον στόχο της, γιατί όσοι φοβόντουσαν τους είχαμε αφήσει πίσω οριστικά δίχως επιστροφή. Και τώρα με τη θάλασσα νιώθαμε το γαλάζιο αίμα να κυλά μέσα μας γιατί ξέραμε ότι είμαστε ο λαός του χρόνου και της θάλασσας, ενώ οι εχθροί μας ήθελαν μόνο γη φωτισμένη από τη σελήνη γιατί δεν άντεχαν τον ήλιο της δικαιοσύνης. Και οι κοφτερές πέτρες μας θύμιζαν τα σπαθιά που ήταν πάντα όρθια και ποτέ κυρτά γιατί το μονοπάτι μας ήταν ορθό. Όταν εισχωρήσαμε μέσα στη θάλασσα βρήκαμε μία άλλη νησίδα και καταλάβαμε τον κώδικα της αποστολής. Κάθε νησί όσο μικρό και αν ήταν είχε την αξία του. Κάθε νησί ήταν μία γη θάλασσας, μία ένδειξη της στρατηγικής που παρέμενε αόρατη σε όσους δεν έβλεπαν το απέραντο γαλάζιο. Κι όταν βυθίσαμε τα σώματά μας μέσα στο ύδωρ, κοιτάξαμε σαν τους βατραχάνθρωπους την ακτή από την άλλη πλευρά και συνειδητοποιήσαμε ότι οι εχθροί μας ήταν πίσω μας κι όχι πια μπροστά. Έτσι αυτός ο νέος συνδυασμός κλείδωσε με την αντίστροφη μέτρηση. Τώρα είχαμε ανακοινώσει ανοιχτά ότι ήμασταν με τον χρόνο που ήταν πάντα μαζί μας. Κι οι νέοι που ήταν μαζί μας ανακάλυψαν για πρώτη φορά ότι το βάπτισμα του πυρός γινόταν στη θάλασσα γιατί είχε τη δύναμη να ανατρέψει όλα τα δεδομένα. Και τώρα που ήμασταν πάνω στο χρυσοπράσινο φύλλο έπρεπε ο καθένας της ομάδας κρούσης να επινοήσει τον ρόλο του σε αυτήν την αποστολή για να μπορέσει ν’ αντέξει την επόμενη που είχε αρχίσει ήδη μέσω της μεταλαμπάδευσης του ύμνου της χαράς που έπρεπε ν’ απλωθεί πάνω σε όλο τον σκλαβωμένο Ελληνισμό που ζητούσε απεγνωσμένα το φως του ήλιου δίχως να δει το φάρο.