Στην εκκλησιά της Αγίας Φωτεινής
ανακαλύψαμε τι μπορούσαν να κάνουν
οι δικοί μας επί τουρκοκρατίας
και πως μετέτρεψαν τα κυπαρίσσια
σε ανθρώπινο μάρμαρο
μέσω θεατρικού σκηνικού
για να καλύψουν τη φτώχεια
με την αξιοπρέπεια του έργου
που δεν φοβάται τίποτα
και καμία αξιολόγηση
διότι γνωρίζει ήδη
την αξία των ανθρώπων
που σκέφτηκαν και καταφύγιο
για να σωθεί η εκκλησιά
από τις βάρβαρες επιθέσεις
ακόμα και πάνω στο χωριό
που έβλεπε τον ορίζοντα
πνιγμένος με το γαλάζιο
του ουρανού και της θάλασσας
που τον προστάτευε
από τους εχθρούς
έτσι όταν περάσαμε
από το ιερό της εκκλησιάς
ευχαριστήσαμε τη θρησκεία
που κατάφερε ν αντέξει
την αδικία των συνθηκών
για να παράγει το έργο της.