Είναι μερικά κείμενα τα οποία δεν υποπτευόμαστε ότι έχουνε γραφτεί για να παρέχουν χαρά. Μερικές φορές επειδή έχουν θρησκευτικό χαρακτήρα δυσκολευόμαστε να το αντιληφθούμε, ενώ στην πραγματικότητα είναι ακριβώς ο στόχος του καλού λόγου. Επιπλέον με την πολυπλοκότητα των προβολών τους επιτρέπουν την προσέγγιση της απλότητας. Διότι ακόμα κι αν υπάρχουν στοιχεία τα οποία είναι πολύ σκληρά που δυσκολευόμαστε να αντέξουμε τόσο μεγάλη είναι η αδικία, μας επιτρέπουν μέσω της υπέρβασης να αντιληφθούμε και την πραγματική αξία της θυσίας. Με τις καταγραφές της γραφής δεν έχουμε μόνο μια περιγραφή, αλλά ερμηνείες της εξήγησης. Με αυτόν τον τρόπο βλέπουμε το ψηφιδωτό και το ολικό έργο, δίχως να χανόμαστε μέσα σε λεπτομέρειες που κρύβουν την ουσία. Αν λοιπόν συνειδητοποιήσουμε ότι μέσα στη ζωή μας μπορούμε να διαβάσουμε μόνο ένα πεπερασμένο πλήθος βιβλίων, γιατί να μην διαβάσουμε τα βιβλία που έχουν αποδείξει την διαχρονικότητα τους. Επίσης αν νιώσουμε μέσα μας τις διακλαδώσεις του χρόνου θα καταλάβουμε καλύτερα το ρόλο του για την Ανθρωπότητα. Κατά συνέπεια, γιατί να έχουμε ενδοιασμούς και επιφυλάξεις για τα ιερά κείμενα, αφού είναι γραμμένα για να βοηθούν ανθρώπους. Στην συνέχεια, μετά την ανάγνωση έρχεται η αναγνώριση και μετά η αποκάλυψη, αφού έγινε η ανακάλυψη. Αν επίσης συνειδητοποιήσουμε ότι η μη αξιοποίηση μιας πηγής χαράς και γνώσης είναι πράξη βαρβαρότητας και ότι η φωνή του Δασκάλου συμπληρώνεται από το άκουσμα των μαθητών, θα αντιληφθούμε το ρόλο μας ως αποδέκτες του έργου και μετά θα θέλουμε να διαδοθεί για να συνεχίσει με τις γνώσεις και τη χαρά να κρατά τους ανθρώπους μέσα στην Ανθρωπότητα για να μην είναι μόνοι τους.