Ο γαλάζιος υπερπερίπατος άρχισε στα κατεχόμενα για να ζήσουν ακόμα και στο πετσί τους οι μαθητές την έννοια της κατοχής, διότι όταν όλα εκφυλίζονται δεν υπάρχει πια καμία αντίσταση. Κι η κατοχή φαίνεται φυσιολογική, ενώ δεν είναι λογική για όσους ξέρουν τι σημαίνει ελευθερία. Όταν όμως βλέπεις στην άκρη του νησιού το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας που δεν έχει υποκύψει σε κανέναν όσο βάρβαρος κι αν ήταν, αναγκαστικά παίρνεις δυνάμεις και ετοιμάζεσαι για να δώσεις στη συνέχεια τη μάχη της λύτρωσης. Κι αν φοβάσαι τα όπλα, σκέψου την ισχύ της ειρήνης που δεν σταματά όταν υπάρχει λόγος για να γίνει αγώνας. Όταν δεν υπάρχουν πια μονοπάτια γιατί κανένας δεν θέλει να πατήσει πάνω στη γη μας, τότε υπάρχει ανάγκη αποστολής. Και αυτή δεν επιστρέφει αλλά δημιουργεί μνήμη μέλλοντος που καθοδηγεί τους επόμενους, γιατί ανάβει τους φάρους της ημέρας που δεν φαίνονται από αυτούς που κοιτάζουν μόνο. Όταν όμως περάσεις από την έρημο της θάλασσας συνειδητοποιείς πρώτα απ’ όλα την αξία της παρουσίας και το έργο της δράσης, διότι τότε αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα του ενός ανοιχτού κόσμου που δεν χωρά σε χώρο με τοίχους ακόμα και αν είναι για βιβλία. Η πραγματική βιβλιοθήκη του κόσμου είναι ο ίδιος ο κόσμος, γιατί η φύση είναι γραμμένη πάνω στο βιβλίο. Και όταν γυρίζεις τις σελίδες με τις ίδιες σου τις δυνάμεις, συνειδητοποιείς το βάρος τους γιατί είναι γραμμένες με φως, ενώ έβλεπες πριν μόνο τις σκιές που δεν έχουν νόημα γιατί ήταν κείμενο χωρίς αντικείμενο. Έτσι οι μαθητές είδαν για πρώτη φορά τις υποχρεώσεις τους και την αναγκαιότητα του έργου. Τότε ένιωσαν πάνω τους την ανάγκη της διάδοσης του και κανένας δεν γονάτισε, όλοι έζησαν το πέρασμα του θανάτου αλλά έλαβαν το μήνυμα της ανάστασης εκεί που δεν το περίμεναν. Και από τότε άλλαξαν, διότι ο ρόλος τους καθορίστηκε αμετάκλητα. Έζησαν τη μη αναστρέψιμη στιγμή μετά από την οποία προχωρά ακάθεκτος έως το τέλος της αποστολής.