Έναστρη καληνύχτα
επιλέξαμε μαζί
για να εμβαθύνουμε
τη σχέση της χαράς
με τα λευκά δάκτυλα
που έπαιζαν το έργο
του νέου συνθέτη
με την παρτιτούρα
πάνω στο πιάνο
και κάθε νότα
έδινε μια απόχρωση
όλο και πιο ζωντανή
αφού το μαύρο διαμάντι
άρχισε να λάμπει
με έντονο τρόπο
απόλυτα συμμετρικό
κι όταν ακολούθησε
το κατακκόκινο ρουμπίνι
την ίδια μελωδία
γευτήκαμε τη θάλασσα
με τη φωτεινή θύελλα
αλλά το φινάλε
ήρθε με τη χορωδία
που τραγούδησε
τον ύμνο της χαράς
δίχως να σταματήσει
με τ’ άστρα στο στόμα
γιατί ήξερε
για τα λευκά διαμάντια
που θα άλλαζαν
όλα τα φώτα
για να γίνει η νύχτα
λευκή στις όχθες.