Μαθήτρια: Ότι ο Ελληνισμός είναι δώρο του Χρόνου στην Ανθρωπότητα, δεν είναι η πρώτη φορά που το λέτε;
Δάσκαλος: Ναι.
Μαθήτρια: Λέμε ότι ο Ελληνισμός είναι προσφορά στην Ανθρωπότητα.
Δάσκαλος: Ναι.
Μαθήτρια: Αλλά δεν βάζαμε του Χρόνου.
Δάσκαλος: Σωστά.
Μαθήτρια: Στην Ανθρωπότητα.
Δάσκαλος: Τώρα όμως είναι απαραίτητο.
Μαθήτρια: Ο Χρόνος και η Ανθρωπότητα είναι συμπληρωματικά; Κορώνα-γράμματα;
Δάσκαλος: Όχι.
Μαθήτρια: Καλώς.
Δάσκαλος: Ο Χρόνος είναι ο Δάσκαλος, η Ανθρωπότητα, η μαθήτρια.
Μαθήτρια: Ασύμμετρο;
Δάσκαλος: Ναι!
Μαθήτρια: Άρα και ο Χρόνος ξέρει να προσφέρει ωραία και όμορφα δώρα στην Ανθρωπότητά του.
Δάσκαλος: Ναι, όλα τα χατίρια, αφού είπαμε, κανένα όριο.
Μαθήτρια: Η υπέρβαση που δεν είχε σκεφτεί καν χωρίς τον Δάσκαλο!
Δάσκαλος: Ο χρόνος είναι μαζί μας.
Μαθήτρια: Άρα αρκεί να είμαστε μαζί του.
Δάσκαλος: Ναι.
Μαθήτρια : Πόσο χαίρομαι που το μάθαμε κι είμαστε σε αυτό το σημείο.
Δάσκαλος: Σωστά.
Μαθήτρια: Τώρα σκέφτομαι και τα έργα ζωγραφικής μας: ο Χρόνος, η Ανθρωπότητα.
Δάσκαλος: Είστε αυτό.
Μαθήτρια: Είστε αυτοί που μας δίνουν τον Χρόνο για να ενεργήσουμε υπέρ της Ανθρωπότητας;
Δάσκαλος: Ακριβώς.
Μαθήτρια : Πάντως, Δάσκαλε, αυτό είναι πολύ βαρύ.
Δάσκαλος: Οι Δάσκαλοι είναι εκδοχές του Χρόνου.
Μαθήτρια: Νιώθω τη συγκίνηση, Δάσκαλε.
Δάσκαλος: Είναι η υπερομάδα των συνανθρώπων που σε άγγιξε.