Μαθήτρια: Οι παρτίδες στο σκάκι μοιάζουν και με τις ζωές. Κάθε νέα συμπυκνώνει τα μαθήματα της προηγούμενης.
Δάσκαλος: Μόνο που μερικοί ξεχνούν.
Μαθήτρια: Είναι επειδή η μνήμη έχει το βάρος της αλλά και το κόστος της, εφόσον την επιλέξαμε.
Δάσκαλος: Απλώς γνωρίζουν μόνο το παρόν. Κοιτάζουν τον καιρό και δεν βλέπουν τον Χρόνο.
Μαθήτρια: Δεν είναι όλοι εν δυνάμει μαθητές για να κάνουν την υπέρβαση όμως.
Δάσκαλος: Όχι αυτοί που δεν ξέρουν ότι δεν ξέρουν.
Μαθήτρια: Πώς βοηθάμε αποτελεσματικά αυτούς που ξέρουν ότι δεν ξέρουν τότε;
Δάσκαλος: Με την διδασκαλία!
Μαθήτρια: Διδάσκουν ήδη και όσοι δεν ξέρουν ότι ξέρουν;
Δάσκαλος: Όχι πριν ξυπνήσουν.
Μαθήτρια: Διττό το χρέος λοιπόν.
Δάσκαλος: Ακριβώς.
Μαθήτρια: Τότε δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Δάσκαλος: Ποτέ δεν είχαμε! Λόγω ανάγκης.
Μαθήτρια: Αυτό σκεφτόμουν. Είναι όμως χαρά! Η χαρά της ανάγκης και η ανάγκη της χαράς.
Δάσκαλος: Πάντα είναι χαρά αφού ζεις για τους άλλους.
Μαθήτρια: Και αγωνιζόμαστε για την ελευθερία τους.
Δάσκαλος: Για την απελευθέρωσή τους.
Μαθήτρια: Ωραία, άρα έχουμε το φως, έχουμε και τα σπαθιά, μπαίνουμε στη σπηλιά, κόβουμε τα δεσμά της άγνοιας.
Δάσκαλος: Γι’ αυτούς που ξέρουν ότι δεν ξέρουν.
Μαθήτρια: Δεν ξεχνώ.