Ήταν μικρά τα χρόνια τότε.
Δεν έδιναν αρκετή σημασία στις λεπτομέρειες.
Ενώ τις είχε εντοπίσει από την αρχή.
Επέλεγε ήδη τα χρώματα από τότε.
Ενώ δεν άκουγαν ακόμα τη σκέψη του.
Το βλέμμα ήταν ήδη αετίσιο.
Οι προηγούμενοι το είχαν εντοπίσει.
Κι αν δεν έλεγαν τίποτα ήταν απλώς
για να μην δώσουν έμφαση στην ανωμαλία.
Σε αυτό το πλαίσιο η ιδιομορφία ήταν ικανή.
Όλα τα χρώματα έμοιαζαν.
Αλλά δεν έκανε ποτέ λάθος.
Του μιλούσαν οι λεπτομέρειες δίχως επεξεργασία.
Άκουγε ήδη τη μουσική της σιωπής.
Έτσι η συμβουλευτική άρχισε με τα χρώματα.
Κι ήταν η συνέχεια του αόρατου.
Η αλλαγή φάσης ήταν αρχική.
Δεν υπήρχε προετοιμασία ούτε εκμάθηση.
Η ανάγκη ήταν άμεση.
Κι εκεί που οι άλλοι κοίταζαν τις κλωστές.
Έβλεπε ήδη τις χορδές.
Ο αετός πετούσε ήδη πάνω από τα σύννεφα.
Τότε ο ανύπαρκτος πίνακας έγινε σκακιέρα.
Άκουγε ακόμα τις ερωτήσεις για τα χρώματα.
Είχε άμεση σχέση με τον ήλιο τώρα.
Και η ανοιχτή δομή ενεργοποιήθηκε.
Ο Ελληνισμός είχε χτίσει πάνω στη θάλασσα.
Και ποιός θα τολμούσε να σκάψει τον ουρανό;
Μόνο που ήταν απαραίτητο.
Όχι για να προκαλέσει ελιγμό.
Αλλά γιατί ήταν το πρέπον.
Εξέτασε τον ορίζοντα.
Η πτητική μηχανή ήταν απαραίτητη.
Το αδιανόητο δεν ήταν πια ουτοπία.
Τα σύννεφα είχαν γίνει μία θάλασσα.
Ήταν ακίνητα κύματα.
Τόσο ακίνητα που έβλεπε την πέτρα.
Ακόμα και το μάρμαρο ικανό να γίνει φως.
Και το βάρος όλο και πιο μεγάλο.
Αυτό ήταν το Προμηθειακό στοιχείο.
Αφού έβλεπε ήδη τους δεσμούς.
Εκεί που όλοι οι άλλοι ένιωθαν δεσμά.
Τα δέντρα έδειχναν το στόχο.
Κι αυτόν ακολουθούσε εδώ και αιώνες.