Δεν υπήρχε δοκιμή.
Η προσπάθεια ήταν μοναδική.
Καμιά επανάληψη.
Διότι όλα ήταν αστρική σκόνη.
Το δοκίμιο ήταν το σενάριο.
Κι έπαιζε ήδη ο μεταπαίκτης.
Με κανένα σημείο, καμιά στιγμή.
Μόνο με τις χορδές.
Κι η μοναδολογία άρχισε.
Δίχως να γίνει αντιληπτή.
Άλλωστε ποιος είχε διαβάσει τον Leibniz;
Είχαν μείνει με τη βαρύτητα του Newton.
Χωρίς να τους αγγίξει η ουσία.
Ενώ τα φαινόμενα δεν απατούν.
Διότι δεν υπάρχει ανάγκη.
Αρχή κενότητας.
Για να γίνει η μονάδα πολλαπλότητα.
Και τα θεμέλια να ορίσουν την ολότητα.
Η μαιευτική ήταν μόνο η αξία κι όχι η αρχή.
Διότι δεν υπήρχαν αρχές στη νοόσφαιρα.
Είχε έρθει η ώρα της γης.
Το πέταγμα είχε πια στόχο
Κι αυτός ήταν μεταστρατηγικός.
Στρατηγική ομάδα κρούσης.
Αυτός ήταν ο νέος κώδικας.
Έτσι θα άρχιζε η νέα αποστολή.
Σαν να μην είχε γίνει τίποτα ακόμα.
Όλα άρχιζαν από την αρχή.
Επανεκκίνηση.
Ενεργοποίηση.
Και τώρα ανταπόκριση.
Το απαγορευμένο του Voltaire είχε άλλο νόημα.
Κι ο σταυρός ήταν ήδη λευκός.
Και πάνω στη γη έδειχνε τον ουρανό.
Με μόνο τρία δάκτυλα.
Γιατί ήταν ήδη γαλάζιος.
Η επάνδρωση ήταν πάντα ένα πρόβλημα.
Για όλους.
Εκτός από τους σπάνιους.
Διότι ήξεραν ήδη ότι ήξεραν.
Και δεν έψαχναν τους άλλους.
Ήταν οι άλλοι και τους έβρισκαν.