Ο τόπος δεν είχε αλλάξει.
Ούτε το τοπίο.
Όμως ο Χρόνος ήταν διαφορετικός.
Το ένιωθε πάνω στο δέρμα του.
Κανείς δεν είχε σκεφτεί ότι θα ήταν εδώ.
Μετά από τόσους αιώνες στον ίδιο τόπο.
Και πάλι για τον ίδιο λόγο.
Δίχως καθυστέρηση λόγω ωραίου.
Διότι ακόμα και αν η ομορφιά θα έσωζε τον κόσμο κάποιος έπρεπε να την προστατέψει και μόνο η αλήθεια μπορούσε.
Το ήξερε ο Σωκράτης.
Αλλά καταδικάστηκε.
Η αλήθεια έπρεπε να είναι στην ώρα της.
Έτσι μόνο ήταν ωραία.
Έτσι μόνο βοηθούσε την ομορφιά.
Κι η ανθεκτικότητά της ήθελε στρατηγική.
Όταν η γη είναι άγια, τότε η σκακιέρα αλλάζει.
Δεν παίζεται πια ως ένας και μόνο χώρος.
Υπάρχει συμπύκνωση του χρόνου στον ίδιο χώρο.
Και κάθε τετράγωνο έχει ένα βάθος κι όχι μόνο και μόνο μια μονόχρωμη επιφάνεια.
Διότι ήταν χορδή σε πλεξούδες και κόμβους.
Γι’ αυτό το λόγο το παίγνιο δεν ήταν πια μηδενικού αθροίσματος και οι παίκτες μόνο δύο.
Όποιος επέμενε να παραμένει στο επίπεδο της τακτικής σε αυτό το πολλαπλό πλαίσιο, εξέταζε ένα μόνο τετράγωνο από τη σκακιέρα κι ήθελε να καταλάβει την παρτίδα.
Γι’ αυτό η διάρκεια ζωής της τακτικής ήταν η μέρα.
Εδώ όμως έπρεπε το φως να μη πέσει.
Και η συντήρησή του ήθελε συνέχεια.
Αυτή η συνέχεια ήταν ο στόχος.
Κι ας μην ήταν παραγωγίσιμη πουθενά η συνάρτηση.
Υπήρχε η μορφοκλασματική ανάλυση.
Και τα τερατουργήματά της βέβαια.
Μ’ αυτά τα νησιά μας είχαν γίνει σκόνη του Cantor για να αντέξουν τις επιθέσεις.
Αυτός ήταν ο λόγος της πολιορκίας τους.
Αυτή ήταν η αιτία της ελευθερίας τους.
Έτσι εδώ και αιώνες ως σπάνιες γαίες θάλασσας ήταν οι υποδομές της υπερδομής του Ελληνισμού.
Το δώρο του Χρόνου στην Ανθρωπότητα.
Για να παλέψει ενάντια στη βαρβαρότητα.