Το κερί δεν έπρεπε να σβήσει.
Ήταν θέμα αξίας.
Κι απαιτούσε θυσίες εδώ κι αιώνες.
Όλοι οι Δάσκαλοι το ήξεραν.
Και δεν υπήρχε εξαίρεση.
Όχι γιατί ήταν ο κανόνας.
Αλλά γιατί ακολουθούσαν το ίδιο αόρατο νοητικό σχήμα για να υπάρχει η συνέχεια.
Το κερί δεν είχε σβήσει.
Κι ας είχε προσπαθήσει να το καταστρέψει η βαρβαρότητα όλα αυτά τα χρόνια γιατί δεν άντεχε το φως.
Ήθελε μόνο το σκοτάδι για να διαπράξει τα εγκλήματά της και γι’ αυτό το λόγο έκαιγε τα βιβλία δίχως εξαίρεση.
Και πόσοι άλλοι τα είχαν κάψει από άγνοια δίχως να αντιληφθούν ότι είναι συνεργάτες της χειρότερης γενοκτονίας που μπορεί να υποστεί η Ανθρωπότητα.
Η ομάδα κρούσης ήταν έτοιμη.
Ήταν τοποστρατηγικά προετοιμασμένη.
Και κάθε νησί που είχε αγγίξει, την είχε αγγίξει και της είχε αφήσει ένα στίγμα.
Το στίγμα της ανθρωπιάς και της αθωότητας.
Μ’ αυτόν τον τρόπο και μόνο είχε νόημα να είσαι Δίκαιος, αλλιώς ήσουν απλώς ένας τρομοκράτης.
Γιατί ο στόχος δεν είναι μόνο η καταστροφή αφού είναι πράξη βαρβαρότητας που πληγώνει την Ανθρωπότητα.
Ο στόχος ήταν η δημιουργία.
Πράξη που είναι πάντα πιο δύσκολη.
Ο αετός ετοιμάστηκε να πετάξει και πάλι.
Μόνο που τώρα υπήρχε το σμήνος.
Είχε ενεργοποιήσει τη συμπληρωματικότητα.
Κάθε χορδή είχε δεθεί με την άλλη για να πετάξουν μαζί.
Με το ίδιο βλέμμα, με τον ίδιο στόχο
Όχι γιατί ήταν κοντινές.
Αλλά γιατί τις έπλεξε μαζί.
Για να είναι πιο ανθεκτικές.
Διότι ήταν ο μόνος τρόπος για να εκτελέσουν αυτήν την αποστολή.
Κάθε μαθητής μπορεί να γίνει μαχητής.
Αρκεί να μπορέσει ν’ αντέξει τον κόμβο που αρχίζει σαν σταυροδρόμι και μπορεί να γίνει κόμβος για την επόμενη ζωή.