Η συνάντηση ήταν κλειστή.
Υπήρχαν και τα κλειστά ανοίγματα.
Είχε ήδη παίξει πολλά.
Βρέθηκαν λίγο πιο πάνω από τα θεμέλια του πύργου.
Με θέα τη θάλασσα, άρχισε η μουσική δωματίου.
Σκέφτηκε τον Μητρόπουλο.
Αλλά δεν είπε τίποτα.
Μιλούσε η γνησιότητα.
Στην αρχή δίχως πάθος, σχεδόν περιγραφικά.
Όμως αυτή η κίνηση, έκρυβε συγκίνηση.
Δεν ήταν πια θέμα στιγμής ή σημείου.
Έβλεπε και πάλι χορδές.
Άρχισε, λοιπόν, να πλέκει.
Πάντα σιωπηλά.
Και αν έκανε παρατηρήσεις ήταν περισσότερο για να δώσει το στίγμα της κατανόησης της επινόησης παρά του διαλόγου.
Διότι έπρεπε να μάθει το παρασκήνιο πριν γίνει η σκηνοθεσία της πραγματικότητας. Άκουσε το σενάριο με μεγάλη προσοχή.
Από την αρχή κατάλαβε ότι ήταν σημαντικό το όλο εγχείρημα.
Απλώς έβλεπε και τα τρία σημεία. Για τα οποία είχε υποστεί κόστος η γνησιότητα.
Δεν ήταν ανάγκη να ειπωθεί.
Ήξερε γιατί το ένιωθε.
Με την πάροδο του χρόνου εκφράστηκε όλο και περισσότερο.
Οι υφαντές του χρόνου άρχισαν και πάλι το έργο τους για τον Ελληνισμό και την Ανθρωπότητα.
Τα βλέμματα έγιναν κόμβος για τα δάκρυα.
Η συγκίνηση ήταν μεγάλη.
Την άντεξε όμως.
Γιατί η εμπαθετική σχέση ήταν πιο ισχυρή ακόμα.
Ένιωθε τον πόνο του και τη συναισθηματική φόρτιση.
Υπερομάδα ανθρώπων.
Αυτό είχε στο νου του.
Και του το έδειξε με τα λόγια της σκέψης.
Δίχως να κρύψει τίποτα.
Μόνο η καινοτομία θα ήταν ικανή να υλοποιήσει το όραμά του.
Αλλά πρώτα το αδιανόητο έπρεπε να γίνει ουτοπία.