Μπορεί η υπόθεση να ήταν παράξενη αλλά δεν ήταν παράλογη.
Μπορεί η υπόθεση να ήταν παράδοξη αλλά ήταν επιλύσιμη.
Η κλειστή καμπύλη του χρόνου προκαλούσε μια συμμετρία που δεν υπήρχε.
Αλλά είχε νόημα στο σύμπαν του Gödel.
Σκέφτηκε ότι έπρεπε να αξιοποιήσει αυτό το νοητικό σχήμα.
Συνέχισε το πλέξιμο πέρα από το διαδίκτυο για να εμπλουτίσει τη δομή, έτσι ώστε μετά τη φάση της ουτοπίας να γίνει όραμα για τους επόμενους.
Αν δεν υπήρχε ανάγκη δεν θα υπήρχε κανένα έργο.
Ενώ το έργο επέτρεπε την απελευθέρωση.
Ήταν μια νέα γέφυρα του χρόνου.
Μια αρχιτεκτονική συγχορδία.
Μόνο που ήταν σπάνιοι αυτοί που ήταν ικανοί να καταλάβουν αυτήν την παρτιτούρα.
Εκτός αν ήξεραν από μουσική της σιωπής.
Πριν την ιστορία υπάρχει η προϊστορία.
Και αυτό ήταν το υλικό που είχαν στη διάθεσή τους.
Ένα εγκλωβισμένο μέλλον μέσα στο παρελθόν.
Μια μνήμη μέλλοντος που ήθελε να ζήσει.
Είχε αρχίσει να μετατρέπει το αδιανόητο με το πλέξιμο των χορδών.
Και ήξερε ότι αυτές θα δημιουργούσαν την ουτοπία μέσω της γραφής.
Γιατί η ιστορία αρχίζει μόνο με τη γραφή.
Τα σχέδια δεν αρκούν για την αλλαγή φάσης.
Μέσα από την χρονοστρατηγική το έργο έπαιρνε σάρκα και οστά.
Ποιος, όμως, ήταν ικανός να το δει;
Κανένας προς το παρόν.
Γιατί η γραφή ήταν εκτός πραγματικότητας.
Ήταν εξωπραγματική.
Κι έτσι άρχισε η αναβίωση του θαύματος.
Γιατί το ήθελε η Ανθρωπότητα και το έκανε ο Χρόνος.